maandag 26 december 2011

Blij

Even delen. Dit soort zinnen maakt me inmens blij.

Gelezen;
'Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen tot meer in staat zijn dan ze van zichzelf denken. Op een gegeven moment geloven ze het wel en stoppen ze - dat is jammer.'
En:

'Ieder mens heeft een ontbrandingssysteem, alleen moet iemand op de knop drukken.
Voor iedereen is een plek waar hij thuishoort, maar daar moet je wel naar op zoek.'

 Aldus Robbert Dijkgraaf, in een interview in de Volkskrantmagazine.

Ik ben het hier (bijna) helemaal mee eens!

(Het woordje 'bijna' zit 'm in het feit dat hij zegt dat 'iemand' op de knop van je ontbrandingssysteem moet drukken. Ik vind dat alleen jijzelf dat kunt. Maar ik denk dat-ie dat ook bedoelt. Dat kan toch niet anders..?.)

 Vind je passie en sta versteld van jezelf!!

zondag 25 december 2011

zaterdag 10 december 2011

Af

En nu is het boekje af.
Het boekje dat ik met heel veel plezier gevuld heb voor Nicolette.
Ik hoop dat ze 'm leuk vind.
Maar gelukkig heb ik de foto's nog.

dinsdag 29 november 2011

Rumours


Ik luister naar de muziek van Fleetwoodmac van de lp 'Rumours' en ik ben weer 15 jaar.
Ik ben aan het oppassen bij mijn oudste zus.
Zittend op de vloer, de lp op de draaitafel, de platenhoes in mijn handen om elke letter van de tekst mee te kunnen zingen.
En ik zing het nu zo weer mee en herken elk detail van de nummers.

Heerlijk.

woensdag 16 november 2011

Het lijkt wel drukkig

Tjee. De laatste maanden van het jaar zijn alweer aangebroken.
Al een tijdje.Wat gaat de tijd toch snel.
Er is nog maar zo weinig over van dit jaar en er moet nog zoveel in!!

Verjaardagen moeten gevierd, liedjes moeten er voor worden geschreven en lootjes getrokken.
Foto's zoeken en vrienden helpen klussen.
Sinterklaasavond moet nog heerlijk worden gevierd (het liefst ook nog met vrienden), de laatste pagina's van het Round-Robin boekje moet nog creatief gevuld, huiswerk gemaakt en er moet huiswerk overhoord worden.
Ik wil nog zingen in het cafe en moet daaraan voorafgaande, repeteren.
Het boek moet nog uit voor de volgende boekenclubbijeenkomst. (prachtig boek, trouwens)
De kerstpost ligt binnenkort weer te wachten op verzending en tijd voor elkaar mag natuurlijk ook niet ontbreken.
Tussendoor nog even naar de tandarts die ook nog wat vullingen wil vervangen. Daar maak ik dan ook nog een gaatje voor.

En..oh ja, er moet ook nog gewerkt worden.

Daar heb ik eigenlijk helemaal geen tijd voor.

maandag 14 november 2011

zondag 6 november 2011

Museumn8


Vriendinnen.
Denk ik.
Tijdens de Museumn8, in Amsterdam.
De Hermitage.
Even vastleggen.
Voor later.

donderdag 13 oktober 2011

Lakschoenen

Ik zat laatst naast een vrouw. We zaten aan de eettafel, naast elkaar. Of nee, niet precies naast elkaar; zij zat aan het hoofd van de tafel, links van mij.
Ze was gekleed in een grijs/zwarte outfit met hier en daar een zilver glittertje.
De outfit bestond uit een jurk en een jasje, opgeleukt met een ketting. Geen kousen, want daar was het het weer niet naar.
Op een gegeven moment (..mooie uitdrukking trouwens...), viel mijn oog op haar schoen. Ze had haar rechterbeen nl niet onder tafel gestoken, maar er naast.
Ze droeg zwarte lakschoenen. In een volwassen maat....
Ogenblikkelijk haaste mijn geheugen zich naar een herinnering, toen en ooit, waarvan ik niet eens meer wist dat ik die bewaard had.
En ik werd weer kind. Het kind dat zwarte lakschoentjes bezat.
Ik voelde weer de trots en het geluk dat ik niet op kon.
Ik wist weer hoe het voelde om met mijn smetteloos witte kousjes in de zwarte schoentjes te stappen.
Het riempje waarin van die kleine gaatjes zaten en het gespje met het evenzo kleine palletje.
En hoe ik naarstig met mijn vinger, nat van het spuug, de vlekjes en kleine beschadigingen wegpoetste.
Hoe ik steeds maar moest kijken, naar mijn prachtig glanzende schoenen.

Dat alles in een ogenblik.
Met recht een 'gegeven moment'.

woensdag 14 september 2011

Boom

Er liepen twee werkmannen in de straat. Ze droegen een fel oranje overall en één van de twee had een koptelefoon, geklemd op zijn voorhoofd.
'Hier moet het ergens zijn' mompelde de koptelefoon.
Hij had een briefje in de hand met daarop een handgeschreven notitie. Met een zoekende blik keken ze beiden in het rond.
Ik vroeg of ik kon helpen. 'Overhangende boom t/o nr. 49' stond er op het briefje.
'O, ik denk dat de takken van deze, uit de kluiten gewassen vlinderstruik bedoelt worden' zei ik.
Koptelefoon bekeek de struik eens en haalde zijn wenkbrauwen op en zijn collega zijn schouders.
'Ruk ik daarvoor met groot materieel uit’?, vroeg hij zich hardop af….

 'Zet 'm maar even opzij lieverd, zei koptelefoon tegen zijn (mannelijke) collega, 'dan kan deze mevrouw er langs'.

donderdag 8 september 2011

Puzzelen

Op mijn werk ligt een puzzel. Een  legpuzzel van maar liefst duizend stukjes. Heerlijk. Ik vind het zo ’n ontspannende bezigheid. Ook verschillende collega’s van mij zijn bevangen door  het puzzel-virus. Er zijn genoeg stukjes, dus we beleven er met z’n allen genoeg lol aan.

Terwijl ik aan het puzzelen ben vraag ik mij af of de manier waarop je puzzelt, ook iets over jou als persoon zegt…..
Ik, bijvoorbeeld, zoek eerst alle kantstukjes om de randen te kunnen maken (ik ben iemand die het fijn vind om te weten waar de grenzen liggen en ook redelijk goed mijn grenzen aan kan geven).
Vervolgens kijk ik in alle losse stukjes welke er, qua kleur, uitspringen en aan de hand van het voorbeeld, leg ik die op de plek waar die hoort. (ik ben iemand die, in gesprek, die woorden eruit pikt die mij opvallen en ga daar vragen over stellen om ze te kunnen 'plaatsen'. Ik hou ook van voorbeelden. Deze geven richting. Op een gegeven moment heb ik het voorbeeld niet meer nodig en puzzel bepaalde gebiedjes zelf uit, totdat het past ).

Een collega van mij vertelde dat zij anders puzzelt; als zij ziet dat er ergens nog een stukje mist, gaat zij op zoek naar dat ene stukje. (mist zij, door het focussen op een enkel ding, vele andere signalen?). Na een tijdje zoeken, wordt ze er helemaal gek van en stopt.
Een andere collega begint er niet aan. Zij heeft geen geduld. (Zij kent zichzelf. Wil ze haar grens niet verleggen door de uitdaging aan te gaan..?).
De cliënten wagen zich er nauwelijks aan. (zij zien door de stukjes het geheel niet).
Tijdens het puzzelen ben ik in mijn hoofd dus ook aan het puzzelen. Daar hou ik van. Om het gevoel van de kick wanneer het stukje past. (Ik ben iemand die ervan houdt wanneer dingen kloppen.)

woensdag 31 augustus 2011

Genieten


Spaarnestad Photo from Slideluck Potshow on Vimeo.

Wat een prachtige plaatjes.
Een multitaskende man!
Ik geloof niet dat ik mijn moeder zo heb zien gymnastieken in de keuken.

dinsdag 30 augustus 2011

real latte machiato


real latte machiato a video by kootje1 on Flickr.

Melk, met een scheutje koffie.

In Bologna heb ik een heerlijke Latte Machiato gedronken!

vrijdag 26 augustus 2011

dinsdag 16 augustus 2011

Inzicht


Weer thuis valt het mij op hoe snel ik in mijn dagelijkse leven weer verval in oude patronen; eten om 6 uur, 
's avonds wat tv kijken, rond 22 uur onbedwingbare snoeptrek krijgen, naar bed gaan omdat het al 23.30 is, etc.

De vakantie bood een nieuwe situatie; alleen samen met Lief, kamperen. We moesten onze draai in de tijdelijke omgeving nog vinden. Hoe zouden we de dagen in gaan vullen? En dan bedoel ik niet de uitstapjes, maar de alledaagse dingen.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mezelf stond dan dat ik dat thuis doe. Of kan doen.
Ik at wanneer ik honger had, ging slapen wanneer ik slaap had en stond op wanneer de slaap er niet meer was. Om maar wat te noemen. Dat laatste doe ik thuis ook, dus dat was niet nieuw.

Weer thuis merk ik hoe ik hier voor een groot deel geleefd wordt door mijn dagelijkse omgeving. Eenmaal weer terug in deze omgeving dienden zich daar meteen ook weer de oude patronen aan.
Ik merkte deze keer meer dan ooit, hoe graag de bestaande patronen weer nageleefd willen worden.
Patronen hebben namelijk een enorme zuigkracht. Op het moment dat je er niet bewust van bent van je gedrag, neemt het patroon het over en zuigt je genadeloos mee. Van een vrije wil is geen sprake.
Als een patroon je bevalt, is er niets mis mee, natuurlijk. Als het niet meer bevalt, is de tijd rijp om het te veranderen.

De mens heeft wel een vrije wil maar zo vrij als die lijkt, is het niet.
Natuurlijk ben je altijd vrij om iets ‘anders’ te doen, maar dan moet je eerst wel bewust zijn van je gedrag tot dat moment.

Je kunt zeggen dat het onbewuste, de vrije wil in de weg staat. In het onbewuste heeft het patroon zich verschanst. 
Je wil is dus pas vrij als je je bewust bent van wat je doet. Ontdek je patroon en kijk ernaar.
Vervolgens kun je jezelf afvragen of je dat nog wel wilt. Pas dan ben je vrij om iets anders te doen.

Het is een inzicht dat ik altijd wel wist (....bewustwording is de eerste stap naar verandering....), maar nog niet eerder zo sterk gevoeld heb, als na deze vakantie.

zondag 14 augustus 2011

Weer thuis

We zijn er weer.
Wat een vakantie was dat.
Dat was nou echt een vakantie waarvan je zegt; die heb ik toch maar mooi meegemaakt. Heerlijk ontspannend.
Ik heb maar liefst 5 (!) boeken uitgelezen en tegelijkertijd genoten van de zon, het eten en de wijn. En van Lief.
Ik zeg het niet gauw, maar ik had totaal geen zin om weer naar huis te gaan. Terwijl ik het naar-huis-gaan ook een van de leuke kanten vind van het op-vakantie-gaan. Maar niet deze keer.
Maar het zit er weer op.

Een mooie herinnering en die neemt niemand mij meer af.

zaterdag 23 juli 2011

Vakantie

Hallo.
Ik ben er even niet.
Wegens vakantie worden er de komende drie weken geen nieuwe berichten geplaatst op dit blog.
Ik denk dat er in de vierde week ook nog geen nieuw bericht geplaatst wordt.
Laat gerust een bericht achter.
Na de piep.
....
Piiiieeeeeppp....

dinsdag 19 juli 2011

Momentje

Ik loop met Lief in een stad op de markt
Stapvoets.
Het is vrij druk.
Het regent net even niet.

Achter mij hoor ik een stem.
Het klinkt als de stem van een jonge man.
De stem zegt; 'Zal ik straks suddervlees maken? Met jus?' en 'Hebben we nog azijn?'

Mijn blik kruist die van Lief terwijl we omkijken.
Dan kijken we elkaar verbaast aan.
Wat we hoorden klopt; man-jong-suddervlees.
Op ons gezicht verschijnt een glimlach.

Wanneer maak je die combinatie nog mee?

woensdag 13 juli 2011

Leuke post


Vandaag heb ik LEUKE post gekregen!
Ik krijg wel vaker post, maar vandaag zag ik aan de enveloppe dat het LEUKE post moest zijn.
Een grote, witte enveloppe, met een handgeschreven adressering. Geen idee wat het kon zijn, maar dat verhoogde juist de voorpret!
Met de jas nog aan (...want God nogantoe, wat is het koud vandaag...) scheurde ik de enveloppe open. 
Met beleid, want ik wist niet wat er in zou zitten en je weet maar nooit of je iets waardevols beschadigd. Dus.
De enveloppe bevatte een brief en drie foto's, netjes vergezeld met een kartonnetje; kreukelproof
Drie vergrootte Polaroid-foto's van schalen fruit...

Opeens viel het kwartje. Dit was het antwoord van Petra Olengarm op mijn brief!  
De brief die ik haar op 5 maart toestuurde. Zo af en toe dacht ik er aan, maar dacht ook dat Petra mij misschien vergeten was.
Maar ik ben heels niet vergeten! Ik ben superblij met de foto's. Ze zijn prachtig. En ook nog een brief erbij.

Petra schrijft dat ze met smart wacht op nieuwe brieven. En of ik iedereen over dit project wil vertellen. Dat doe ik graag, met alle liefde.
Dus; schrijf een brief, stuur 'm op en vergeet dan dat je dat gedaan hebt en laat je dan verrassen door het antwoord van Petra.



donderdag 7 juli 2011

De bakker

Vandaag kwam ik 'm tegen op straat. Terwijl ik met de auto een straat in kwam rijden, sloeg-ie net de hoek om. In zijn eigen tempo reed de bakker, in zijn bakkerswagen, de hoek om. Mijn gedachten maakten een sprong terug in de tijd van zo'n 42 jaar.

Als kind kwam de bakker bij ons aan huis. Superhandig was dat. Vers brood, zo verkocht aan de deur.
Mijn moeder hoefde er dus de deur niet voor uit. Er werd gewoon aangebeld. En wij woonden in een flat!
De bakker nam dus de moeite om met de gele mand onder de ene arm en zijn geldbuidel op zijn heup, de trappen op te lopen.
Mijn moeder had trouwens een bloedhekel aan die man. Want hij bleef maar lullen. En mijn moeder, niet van het praterige soort, zat daar niet op te wachten. Nu wil het geval dat de bakker altijd zo rond het middaguur aanbelde. Ik was dan thuis om 'tussen de middag' een broodje te eten met een beker melk, om daarna weer vrolijk naar school te huppelen.
Als de bel dan ging liet mijn moeder mij steevast de deur open doen om het brood aan te nemen. Hoefde zij niet.
Soms ging ik met de bakker mee. Zaterdags hielp ik hem dan, samen met zijn vaste hulp.
Naast elkaar zaten we, op het rood leren bankje, naast de bestuurder en sprongen er behendig uit, nog voordat-ie stilstond. Een deur zat er niet in. Ik voelde me heel wat.
Als we geluk hadden, viel er een doosje appelgebak op de grond en dat mochten we dan opeten.

Jeetje, de bakker aan de deur. En sinds vandaag weet ik dat het nog steeds bestaat.

woensdag 6 juli 2011

Simone

Toen ik op Oerol liep, in West-Terschelling (of is het 'op' West-Terschelling...?), kwam ik Simone de Jong tegen! 
Simone de Jong is een beeldend kunstenaar, wiens blog ik volg, met veel plezier. Zij heeft een manier van kijken naar de wereld, die mij aanspreekt; oog voor het alledaagse, kleine, dat op je pad komt. 

Ik kwam haar dus tegen. Niet in levende lijve, maar als onderdeel van de act van Marijke Boon. 
Die kwam ik dus wel in het echie tegen (Ik hoop dit jaar een lied van haar te gaan zingen).

Marijke had wat lijnen gespannen in de winkelstraat waaraan allerlei kleine kunstwerkjes hingen. 
Ieder kunstwerkje stond symbool voor een lied. Als je een kunstwerkje had gekozen ging Marijke, na betaling, het lied dat bij het kunstwerkje hoorde, zingen.

Helaas sloot Marijke net haar kraam, maar ik kon nog net een foto van Simone's doekje maken.
Ik vraag me af of Simone wist dat ze daar ook al te zien was....

woensdag 29 juni 2011

Nieuwe tijden

Ik loop door de stad en passeer een terras. Een terras van 1 tegel breed, in een winkelstraat.
Aan een van de twee tafeltjes zitten een man en een jongetje. Vader en zoon, denk ik. Vader rond de 35 jaar en zoontje rond de 7 jaar. Schat ik.
De serveerster komt aangelopen met in haar ene hand het dienblad met de bestelling. Wat weet ik niet, want ze keert haar rug naar mij en het gezicht naar hen. In haar andere hand heeft ze iets wits...
Ik hoor haar zeggen; 'O. Ik had nog een leuke kleurplaat voor je meegenomen, maar dat hoeft dus niet, zie ik'. Ik hoor iets van teleurstelling in haar stem.

Het jongetje kijkt op vanaf zijn Ipad.

zondag 26 juni 2011

Oerol 2011

Met zere billen van het fietsen, een bruin verbrande neus en de slaap nog in de ogen ben ik terug van Oerol.
Ik ben er drie dagen geweest maar het voelt als veeel langer. En nog was het te kort.
Er is veel te zien en te genieten. Ik heb het op moeten schrijven, want mijn hoofd was vol van indrukken. 
Er waren zoveel mooie momenten. Grote en kleine. En allemaal even goed.
Een momentenlijstje
Met mijn Vriendjes genieten van straattheater in Midsland….
Tegen de wind in klauwen om ‘mijn broers’ te zien…..
(‘Zijn jullie broers?’ ‘Nee. Een tweeling’)
Bingo spelen op het strand…..
(en dan ook een hap mogen van de gewonnen halve(!) komkommer)
Met een Vriendinnetje van kussens een bed bouwen op de grond in het huisje. Omdat de stoelen niet lekker zitten en je dan kunt doen alsof je toch in een tent ligt.
En  je dan voor laten lezen uit het boek ‘Lidia en de zigeuners’ uit pakweg 1950….
(‘…met vrouwen is het net als met aardappels; als ze ouder worden verliezen ze hun blommigheid….’)
Buiten met je neus tegen de ruit naar binnen kijken om Tim Knol te kunnen zien optreden…
Dan ‘s nachts nog even doorfietsen naar de duinen om je te vergapen aan projecties op het duin
En dat was nog maar de eerste dag….

dinsdag 21 juni 2011

Delen

Al een tijdje heb ik een foto van een mus als bureaubladachtergrond .
Een heerlijk rustgevend beeld, zodra ik de computer opstart.
Ik wil 'm de lezers van mijn blog niet onthouden.
Zo ben ik.

donderdag 16 juni 2011

Project

Vandaag heb ik dit berichtje verstuurd:


          Hallo daar,
          Ik ben dol op boekjes (vooral met een elastiekje, maar dit terzijde) en ik ben dol op schrijven. 
          Bij voorkeur krabbels, korte kattebelletjes. 
          Het liefst doe ik dat elke dag even.
          Ik doe dus graag mee met mini notebook project!

         Groetjes 

Ik ga meedoen aan een PROJECT. Nou ja. Een mini project. Dus.
Het lijkt me zo leuk.

woensdag 15 juni 2011

Tekenen

En terwijl ik zit te tekenen hoor ik steeds een vogel; 'I'm a barbiegirl' fluiten.....

maandag 13 juni 2011

Mop

Ken je die mop van die man en die vrouw die stonden te wachten op een bootje om ze naar de overkant te brengen?

Het bootje kwam niet.

woensdag 8 juni 2011

Tuin

Weinig tijd om te bloggen. Nou ja. Tijd zat. Maar ik neem weinig tijd om te bloggen.
Te druk met plantjes uit de grond kijken.
De siererwt, oost-indische kers en de capucijners. Deze hebben hun blaadjes al ontvouwd.
Nu de peterselie, de basilicum (in pot, want de slakken schijnen er gek op te zijn) en de oregano nog.

En ik heb ik nu opeens een vijver!! De miniwaterlelie heeft het nu voor elkaar dat zijn bladeren het wateroppervlakte raken. Nu de bloemetjes nog.

Lief heeft een bank in elkaar getimmerd. Ik heb de kussens genaaid van oude spijkerbroeken.
Het klokje hoorde daar gewoon.
Nu nog op zoek naar een gewei en schilderij. Want die horen daar ook.


Zoek de klok. De kussens liggen toevallig net binnen.






vrijdag 27 mei 2011

Wakker

Ik lig in bed.
Langzaam word ik mij bewust van mijn omgeving ondanks dat mijn ogen gesloten zijn. Ik word wakker.

Door mijn oogleden schemert het daglicht door tot mijn bewustzijn.
Ze zijn loeizwaar, die oogleden. Ik doe niet eens een poging om ze te openen.
Ik stel mijzelf de allereerste vraag van de dag. De eerste van een stortvloed die vandaag nog zal volgen.
Hoe laat zal het zijn?
Ik heb geen idee, maar uit de stilte maak ik op dat het nog geen tijd kan zijn om op te staan.
Mijn lijf geeft ook aan hier nog helemaal niet aan toe te zijn. Mijn armen en benen zijn doordrenkt van en verzwaard door slaap. Onbeweeglijk liggen ze. Alsof ze nog daar zijn, ginds in de slaapwereld.

De slaap staat, verdekt opgesteld, even verderop.
Als ik me haast, kan ik me nog laten pakken.
Snel, snel! “He, slaap, hier ben ik! Overval me, alsjeblieft!”.
In de stilte schreeuwt mijn lijf het uit.

Maar er is een stoorzender die de ervoor zorgt dat ik geen contact krijg met de slaap. Hij staat tussen mij en de slaap in.
Deze stoorzender overschreeuwt alles. “Geleegd! Ik moet dringend geleegd!”
Ik wil doof blijven voor deze signalen. Ik kan niet. Ik wil niet. Ik moet naar de slaap. Ga weg.
Ik draai me moeizaam om en trek het dekbed stevig naar me toe in de hoop dat de signalen van mijn blaas me zo niet zullen bereiken.
“La, la, la" doe ik, als een kind met de vingers in de oren. "Slaap, joehoe!”, roep ik, tegen beter weten in. Want de blaas wint het namelijk altijd.

Zonder dat ik het weet heeft de blaas mijn motoriek overgenomen; plots sta ik naast mijn bed om naar het toilet te gaan.
B(l)aas boven baas.
Altijd.

zondag 15 mei 2011

Stokrozen

Kijk ze daar nou staan!
Tegen de nieuwe schutting aan.
In de zon.
Ik hoop dat het grote stokken worden met heel veel rozen.
Geen idee welke kleur.
Ik laat mij graag verrassen.

zondag 8 mei 2011

Je weet het niet

Het is alweer een week geleden dat ik voor de laatste keer een berichtje geplaats heb.

Toen wist ik niet dat ik nu een nieuwe wasmachine zou hebben omdat de ander het begaf.
Toen wist ik ook niet dat de auto nu bij de monteur zou staan omdat ie een heel gek geluid maakt.
Toen wist ik ook niet dat Linker Buur zijn huis te koop zou zetten.
Toen wist ik niet dat ik nu het boek over Mindfulness zou lezen, omdat ik dat intussen van een vriendin heb gekregen.

Tussen toen en nu is de (dode) coniferenhaag tussen onze tuin en die van de buren vervangen door een schutting. Vakkundig geplaatst door Lief en Rechter Buurman.
Tussen toen en nu is Lief ook nog eens op pad geweest met zijn Vader.

Zomaar een greep uit de dingen die er tussen toen en nu gebeurd zijn. Die ik nu weet maar toen niet.

Ik ben benieuwd naar wat er allemaal nog komen gaat.
Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten.
Ik laat mij verrassen en blik liever af en toe terug.

zondag 1 mei 2011

Koninginnedag

Het leukste aan Koninginnedag is:
met de verkoper onderhandelen hoeveel Milky Way's er bij de koop geleverd moeten worden....
of nee:
verzamelen met je vrienden bij die kroeg waar een van je vrienden met zijn band speelt en dan elkaars koopjes bewonderen....
of nee:
een van je vrienden aankleden met te koop aangeboden kleding.....
of nee:
de achtergelaten zooi nalopen op zoek naar achtergelaten pareltjes...

Koninginnedag is gewoon een van de leukste dagen van het jaar.
Of nee....

vrijdag 15 april 2011

Gekke gewaarwording

Vandaag stond er een rouwadvertentie in de krant.
Die staan er altijd en meestal wel meer dan eentje.
Zo gaat dat hier op aarde; geen leven zonder de dood.

Dit keer viel mij er eentje in het speciaal op.
Er bleek een Kootje overleden te zijn.
Mijn ogen zochten, en vonden snel achternaam en geboortedatum.

'Gelukkig', dacht ik, 'ik ben het niet' en haalde opgelucht veel adem.

Toch even schrikken, om je eigen naam zwartomrand in de krant te zien staan.
Hoe langer ik er naar keek, des te vreemder het werd.
Alsof ik een sprong uit de tijd gemaakt had en vanuit ergens naar nu keek.
Een gekke gewaarwording.

En ik bleef nog even kijken.
Nu kan het nog.

dinsdag 5 april 2011

Niet goed

Piep. Piep.
Op mijn mobiel komt een smsje binnen. Ha. Een smsje van Jongste.
Ik lees de sms. Eerst voor mezelf en daarna lees ik de laatste zin nog eens hardop voor me uit.
"...heb ik even een ander nummer. Heb nu een prepaid. Maar dat nmmr geef ik je nog wel. Slaap lekker. x.."

"...tijdelijk even een ander nummer..." zeg ik in mijn eigen woorden, terwijl ik nog naar het schermpje van mijn mobiel staar.
Oudste Stiefzoon hoort het aan en zegt; "Dat is niet goed he?"

Ik kijk hem aan en denk bij mezelf waar hij die wijsheid vandaan haalt.
Dan zegt hij: " Tijdelijk even, dat is een pleonasme. Je zegt twee keer hetzelfde."
.................

vrijdag 1 april 2011

Wijs

Vandaag gehoord:
"Emoties; het is net als poepen. Je kunt het even ophouden, maar dan moet het er toch uit."

donderdag 31 maart 2011

Een wereld in een wereld

Met z'n 60-en in een zaaltje, starend naar het grote scherm voor ons. Links naast mij zit Lief.
Hij heeft zijn benen schuin naar mij toe gericht omdat ze anders nauwelijks tussen de rijen stoelen passen.

Rechts van mij zit een vrouw, met haar tas op schoot. Worstige vingers omklemmen de sluiting.
Als de film begint zie ik vanuit mijn ooghoeken dat ze de tas langzaam opent. Ze neemt er een flesje uit.
'Tsss...' doet 't flesje als ze de dop rustigjes losdraait. Ze neemt een slok en draait de dop weer aan.
Nu verdwijnt de vrije hand haar tas in en gaat vervolgens richting mond. Haar mond opent en sluit zich.

Dan mag het flesje terug in de tas en haar beide handen rusten weer op de sluiting. Alsof er niets gebeurd is.
Haar ogen zijn al die tijd non-stop gericht gebleven op het grote scherm.

Verder op in het zaaltje klinkt een enkele lach.

maandag 28 maart 2011

Dia's


Mijn vader had vroeger fotografie als hobby. Niet alleen staan er dozen vol met foto's bij Oudste Zus op zolder, maar ook dozen vol met dia's. Nu heb ik, een tijdje geleden, deze dia's aan de vader van Lief meegegeven.
Hij is zo namelijk zo lief om de dia's te digitaliseren! Gelukkig maar, want in de loop der jaren gaat de kwaliteit toch achteruit.
Gisteren had hij al een stickie vol mee. Een voorproefje.
Hij is nog lang niet klaar met alles, maar ik kan alvast een kijkje nemen in de nalatenschap van mijn vader.
Bijzonder.

vrijdag 25 maart 2011

Verrassing

Gisteravond heb ik Lief ontvoerd. Voor zijn verjaardag.
Hij is nog niet jarig, maar ik wilde hem verrassen met een theatervoorstelling. Het liefste had ik kaartjes gekocht voor na zijn verjaardag, maar dat lukte niet. Alles uitverkocht. Ik kon dus nog wel kaartjes krijgen voor gisteren.
We zijn naar de voorstelling  Man & Fiets geweest van Wilfried de Jong. Zo leuk!
Verhalen over zijn fietsbelevingen, begeleid door drie toppers van muzikanten! Ik heb me van het begin tot het eind vermaakt. Terwijl ik geeneens een fietssport liefhebber ben! Lief zat ook te glunderen van oor tot oor. Een mooier dankjewel kan ik niet bedenken.
En als afsluiter; een ijsje bij de Mac. Gewoon. Omdat we daar trek in hadden en het nu eens gewoon deden!! We stellen het vaker voor (...Zullen we...?? Neh... Toch maar niet..) maar doen het nooit.
Soms moet je een idee uitvoeren.

donderdag 24 maart 2011

Blij

Hier word ik nou zo blij van. Van boekjes waar in geknipt, geplakt en geschreven is.
Boekjes die van 'vol' uit elkaar barsten.
Boekjes die je op wilt pakken om eindeloos in te bladeren. (!!..meer boekjes in de rechterkolom, onder favoriete blogs, bij Book by its cover..!!)

Als ik zo'n boekje zie begint het in mij te kriebelen. Dan wil ik meteen aan de slag.
Plakken, knippen, schrijven.
Niet in de eerste plaats om het resultaat, maar om het doen.

(...en oke, ook een beetje om het resultaat...)

zaterdag 19 maart 2011

Jarig

Er zijn dagen in je leven die je nooit vergeet.
Data die in je geheugen gegrift staan.
Dagen die anders dan anders zijn.
Dagen dat je het gemis extra voelt.
Vandaag zou ze 90 zijn geworden.

vrijdag 18 maart 2011

Toch netjes

Geachte heer/mevrouw,

Wegens een storing in ons systeem heeft u een brief ontvangen dat uw post te laat verzonden zou zijn.
Deze kunt u beschouwen als niet verzonden.
Onze excuses voor het ongemak.

Met vriendelijke groet,

Sony Actie Afdeling

dinsdag 15 maart 2011

Kleine ergenis

Grrr. (....GRRR is voor een grote ergenis...) Ik wil even wat kwijt over wat me net gebeurde. Daar gaat eerst wat info aan vooraf.

Half januari heb ik een nieuw fototoestel gekocht, omdat mijn oude is overleden, helaas.
Ik ben nu dus in het bezit van een Sony DSC-HX5V. Een prachtig toestelletje, maar we kennen elkaar nog niet zo goed. Dat geeft niks. Wat niet is kan nog komen.
Een extra redentje om deze te kopen was het feit dat je er €20.- korting op kon krijgen. Deze korting kreeg je niet ter plekke, in de winkel. Nee.
Daar moest je een bon voor invullen, de streepjescode uit de box voor knippen, en de aankoopbon voor kopieeren en meesturen. Voor een bepaalde datum, 1 februari. En ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat ik dat gedaan heb.

Verleden week kreeg ik een brief van Sony, dat ze mijn post te laat binnen hadden gekregen en mij daarom de korting niet konden geven. Het toesturen van een brief vond ik dan wel weer heel netjes en ook dat er een telefoonnummer in vermeld stond. Om te bellen bij vragen. Nou, dat zie je tegenwoordig niet vaak meer, telefoonnummers waar je naar terug kunt bellen.
Vanmorgen ging ik bellen. Ik was helemaal klaar voor de strijd. Ik ging 'verhaal halen'. Kom maar op. Bewijs maar dat ik niet aan de voorwaarden voldaan heb. Kinderachtig gedoe!

Ze namen al snel op. Een dame met Frans accent hoorde mijn vraag aan. Ik nam een hap lucht om mijn kant van het verhaal te beginnen....toen ze zei dat ze het uit gingen zoeken en mij weer zouden berichten. Ook alweer zo netjes.

Op zo'n moment kun je niet meer van wal steken. En dat is dan toch effe jammer.
Want, waar moet ik dan heen met mijn adrenaline enzo?
Zo maar even een rondje om.

maandag 7 maart 2011

zaterdag 5 maart 2011

Dit vraagt om een duet..



Dit MOET gedeeld!!
Zo prachtig.

Gewoon doen

Ik las op de blog van Patrice A dat zij heeft meegedaan aan een project; 'Brief aan een fotograaf'.
Ik vond dat zo leuk dat ik ook gewoon heb meegedaan. Meteen.
Ik ben gaan zitten en heb op papier gezet wat er in mij opkwam.
Postzegel erop en versturen maar.

Soms moet je niet te lang nadenken over dingen.
Die moet je meteen DOEN.

vrijdag 4 maart 2011

Vogels



   Vannacht lag ik wakker. Ik hoorde vogels.
   Geen getjilp. Geen gefluit. Alleen het slaan van hun vleugels.
   Alsof er even door een boek werd gebladerd.

dinsdag 1 maart 2011

Huisje

Het zou zomaar kunnen dat ik binnenkort nieuwe buren krijg. Verleden week kwamen er kijkers.
Het huis naast het onze staat namelijk al een poosje leeg. Het heeft een schattig geveltje; een klokgevel, als ik het goed heb en het is gelegen in de zon. Als die schijnt.

Eerst werd de omgeving door de geinteresseerden van een afstandje bekeken. Vanuit verschillende hoeken werd de buurt verkend. Daarna werd er, voorzichtig, naar binnen gegluurd. Je moet toch zeker weten of het wel echt leeg is, toch?
Toen trok een van de kijkers de stoute schoenen aan en stapte, op zijn eigen wijze, brutaal naar binnen. Vanuit mijn verdekt opgestelde stoel, zag ik dat er wat werd rond gescharreld in het huis.
Plots werd er door de dapperste met een stoere blik van binnen naar buiten gekeken. Dat was een heel grappig gezicht!
Daarna waren ze weer gevlogen.

Ik betwijfel of de buurt veilig genoeg bevonden is.

woensdag 23 februari 2011

Bijkletsen

Eergisteren ben ik met de trein naar Amsterdam gereisd. Een vriendin van mij woont daar.
Niet zomaar een vriendin. Een hele bijzondere. En van tijd tot tijd moeten wij bijkletsen, appeltaart eten, winkelen en fluisteren als we iets moois zien. ('...he, moet je kijken...prachtig...dees is ook zo mooi....wauw...').
Altijd als wij in Amsterdam afspreken gaan we de Noordermarkt afstruinen en altijd is het dan stervenskoud.
Ik had haar dan ook al gesmst dat ze haar wollenonderbroek onder haar kleren aan moest trekken om de kou buiten te houden. Maar dat wist ze natuurlijk al.
Van de markt hebben we (zoals altijd) te weinig gezien want we hebben het druk met praten terwijl we van cafe naar cafe slenteren. Van de koffie naar de thee. Om warm te blijven.
Aan het einde van de dag ging ik weer met een vol hart en een blij gemoed naar huis.

En passant heb nog wat zinnen opgevangen en meegenomen.
Flarden van andermans gesprekken, te mooi om te laten vervliegen;
'..ze heeft helemaal geen uitstraling of zo..' en
'..she gives the money away..' (met de nadruk op gives) en
'..o, dus dat idee moeten we gewoon loslaten..'
En tussen al deze bedrijven door heb ik ook nog wat foto's geschoten.

Want de dag mag niet onopgemerkt blijven.

woensdag 16 februari 2011

Lente in de lucht

Als ik 's morgens door mijn slaapkamerraam
naar de bomen kijk,
zie ik dat de lente in de lucht zit.
YES!

dinsdag 8 februari 2011

Liggen

De wind is gaan liggen,
de storm is gestild
De lucht is weer blauw
en ik
slaak een zucht 

vrijdag 4 februari 2011

Iemand en de deurmat

Afgelopen woensdag had ik mijn telefoon bij Iemand laten liggen .
Ik kwam er achter op mijn werk. Ik had een slaapdienst en wilde, voordat ik begon, Iemand een sms sturen. Maar dat ging dus niet.
Ik belde mezelf, omdat ik wilde weten waar ik was: bij Iemand of thuis. In eerste instantie werd er niet opgenomen, maar ik belde mezelf al gauw terug. Iemand had mijn telefoon gevonden en zou 'm die avond nog wel even bij mij thuis in de brievenbus gooien. Dat vond ik hartstikke lief van Iemand.
'Ik woon op nr 48'. 'Komt goed' verzekerde Iemand mij.
De volgende dag fietste ik verwachtingsvol naar huis. Maar al wat er lag; geen mobiel. Ik dacht: 'Nou ja, het is er bij Iemand vast niet van gekomen. Ik fiets straks even bij Iemand langs en dan haal ik mijn mobiel zelf op'. En zo geschiedde.
Iemand deed open en was duidelijk verbaast mij te zien. 'Ik kom mijn mobiel even halen', zei ik lachend. Iemand lachte blij terug en zei dat die op mijn mat lag. 'Nr 45 toch?' 
De gedachte die ik eerder ter zijde geschoven had, was dus waar; Iemand had de verkeerde mat gekozen. Ik fietste snel naar huis en spoedde mij naar nr 45. Het zag er leeg uit. Echt leeg dan he; er stond een bord TE KOOP in de tuin. Ik vreesde het ergste. Er werd niet opengedaan. Het enigste dat ik kon verzinnen was om thuis dan maar een briefje te gaan schrijven met het verzoek aan nr 45 om de mobiel bij mij op nr 48 te deponeren.
Ondertussen had Lief  al een aantal (lege) sms-en van mij gekregen. Iemand anders had mij dus wel gevonden en ik besloot mezelf weer te bellen. Ik nam niet op maar Lief werd snel teruggebeld; de buurman van nr 43 had mijn mobiel. Hoera!! Ik was weer terecht!! Nadat ik mijn broodje op had ben ik mezelf gaan halen bij nr 43.
Deze buurman had een tamelijk onrustig nachtje gehad. Want wanneer vind je nu een mobiel op je deurmat? De vragen die dat oproept hielden hem en zijn vriendin behoorlijk bezig.
Mijn uitleg verklaarde alles.

Zo spreek je je buurman nog eens.

maandag 24 januari 2011

Wesp

Vannacht heb ik zo levendig gedroomd.
Ik droomde dat ik door een wesp gestoken was, in mijn linkeronderbeen. En ik trok en trok, maar kreeg de angel er niet uit. Het was pijnlijk maar draaglijk en mijn onderbeen vertoonde een lichte zwelling.
De wesp sloeg ik eraf, maar de angel bleef zitten. Zelfs iemand anders die te hulp schoot kreeg 'm er niet uit.
Totdat ik even rustig de angel terug in het been duwde, hem een kwartslag draaide en hem er zo voorzichtig uit kon halen.
Waar een mens 's nachts al niet mee bezig is.


dinsdag 18 januari 2011

Scoren

Ze loopt de winkel binnen.
Ze zoekt een kleine, handige, compacte camera. Maar welke? Er is een overvloed aan merken, soorten en mogelijkheden. Ze heeft geen idee welke ze zal kiezen.
Er komt een verkoper op haar af. Een jongen van, pakweg, een jaartje of 19. Of hij haar kan helpen, misschien. 'Nee, ik kijk alleen maar even rond', zegt ze. Deze medewerker is veels te jong, denkt ze. Het is een puber die nog niet de vaardigheid bezit om zich in iemand anders te verplaatsen. In haar dus. Die gaat haar vast en zeker alleen maar een uit het hoofd geleerd verhaal vertellen.
Glazig kijkt ze de verlichtte vitrines in, waar ontelbaar veel camera's in soorten en maten staan uitgestald. Sommige zijn voorzien van een kaartje waarop alle geweldige mogelijkheden, schreeuwend worden aangeprezen. Het begint haar ietwat te duizelen; al die pixels, optische zoommogelijkheden, intelligente programmakeuzes beginnen op elkaar te lijken.
Nu komt er een andere medewerker op haar af en stelt haar dezelfde vraag als zijn jongere collega.
Nou, vooruit dan maar, denkt ze. Ze hoopt dat ze door zijn informatie de bomen in het bos kan zien.
Terwijl hij zijn verhaal begint, schat ze de verkoper in; hij heeft een gekke mond en kort, dun stekelig haar waar net iets teveel gel in zit.
Het haalt telkens diep adem en blaast daarmee zijn borstkas op. Ook heeft hij de irritante mannelijke eigenschap om telkens zijn broek op te halen; hij legt de rug van beide handen tegen zijn rug aan en laat zijn handen onder de broekband glijden. Op die manier stopt hij met dezelfde handeling ook zijn overhemd ietsje in en trekt vervolgens met gekromde vingers zijn broek op.
Dat is het. Hiermee heeft hij zichzelf in een hokje gestopt. Ze weet dan dat ze hem niet mag.
'Een haantje' denkt ze en knijpt sceptisch haar ogen ietsje toe. Uit fatsoen blijft ze naar hem luisteren zij terwijl hij haar informeert.
Ondertussen graait ze in haar kennis van fotografie naar die slimme vraag waardoor hij zal weten dat zij niet zomaar zwichten zal voor zijn verkooppraatje. Zij is niet van plan het varkentje te zijn dat hij vandaag even gaat wassen. Ze is namelijk een katje, dat met handschoenen aangepakt moet worden. Hij zal haar niet krijgen.
Ze kucht even en vraagt vervolgens, op nonchalante wijze of het apparaatje ook een histogrammetje kan tonen. Zo. Nu hij weer.
Hij zoekt en zoekt, maar kan de mogelijkheid niet vinden en moet zelfs even een collega raadplegen. Hij is zo terug. Ze voelt een kleine overwinning en kijkt even de winkel rond.
Terug gekomen verteld hij verder over wat hij wel weet.
Nadat er een half uur verstreken is besluit ze dat ze er nog even over  na wil denken. Ze bedankt de verkoper vriendelijk en verlaat triomfantelijk de winkel.
Geen camera maar wel gescoord.

vrijdag 14 januari 2011

Saai

Het onzegbare zeggen is een tegenstrijdigheid.
Woorden geven aan dat wat nog geen woorden heeft is een mogelijkheid.
Misschien is het mogelijk om mijn gevoel van dit moment in woorden te vangen.
Het is grauw en grijs, miezer-weer. Mijn gevoel heeft de gedaante van het weer aangenomen. Dit heeft zo goed als zeker ook mijn kledingkeuze beinvloedt; grijs, donkergroen en donkerblauw.
Ik zit op de bank en mijn hoofd zit vol gedachten en voelt moe. Het wil liggen. Mijn ogen willen zich sluiten. Achter mijn voorhoofd klopt pijnlijk een ader.
Ik ben vervuld van een saaiheid die zich niet laat verjagen. De hele wereld is er van vergeven. Het bevindt zich van binnen en van buiten.
Ik waad mij er doorheen, teneinde het einde van de dag te halen. Was het maar avond. Was het maar donker. Avonden zijn altijd donker of het nu bewolkt is of niet.
Is het dan de bewolking die mij somber stemt? En is dat het; somber? Nee, niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. Saai is het woord dat past.
Saai is kleurloos. Saai is zonder glans. Saai is eender. Saai is dood. Saai is verstikkend.
Eenzaam en vreugdeloos. Saaiheid is stilstaan.
Ik voel mij als een nat blad aan de boom dat op het punt staat om te vallen. Nat van de regen, steeds zwaarder en zwaarder wordend. Tot het loslaat. Los moet laten en zich over zal moeten geven aan de val.
Wil ik mij niet overgeven? Ben ik bang om te vallen?
Uit angst klamp ik mij vast aan de structuur van de dag. Ik maak mij op om te gaan werken. Ik waad mij door de saaiheid tussen nu en dan.

woensdag 12 januari 2011

donderdag 6 januari 2011

Ik vraag....



Even onthouden. Voor op mijn verjaardags-verlanglijstje.
Omdat ik dol ben op Moleskine.
Omdat ik dol ben op opschrijven.
Omdat ik dol ben op lezen.

zaterdag 1 januari 2011

Bestelling

Voor 2011 bestel ik het volgende:

- Ik geef minimaal 3 trainingen die ik nu aan het voorbereiden ben,
- Ik kijk elke dag even terug op de dag en schrijf wat ik die dag geleerd heb of meegemaakt of gelezen op in een dagboek (met elastiekje)
- Ik koop een mooi nieuw fototoestel en maak weer tijd voor de fotografie
- Ik ben daar waar ik ben (en laat de gedachten over daar waar ik niet ben los...)
- Ik spreek uit wat mij dwars zit
- Ik volg mijn hart
- Ik omarm wat op mijn pad komt

Ik heb er nu al zin in.

Mooie datum

   1  -  1  -  11