Saai

Het onzegbare zeggen is een tegenstrijdigheid.
Woorden geven aan dat wat nog geen woorden heeft is een mogelijkheid.
Misschien is het mogelijk om mijn gevoel van dit moment in woorden te vangen.
Het is grauw en grijs, miezer-weer. Mijn gevoel heeft de gedaante van het weer aangenomen. Dit heeft zo goed als zeker ook mijn kledingkeuze beinvloedt; grijs, donkergroen en donkerblauw.
Ik zit op de bank en mijn hoofd zit vol gedachten en voelt moe. Het wil liggen. Mijn ogen willen zich sluiten. Achter mijn voorhoofd klopt pijnlijk een ader.
Ik ben vervuld van een saaiheid die zich niet laat verjagen. De hele wereld is er van vergeven. Het bevindt zich van binnen en van buiten.
Ik waad mij er doorheen, teneinde het einde van de dag te halen. Was het maar avond. Was het maar donker. Avonden zijn altijd donker of het nu bewolkt is of niet.
Is het dan de bewolking die mij somber stemt? En is dat het; somber? Nee, niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. Saai is het woord dat past.
Saai is kleurloos. Saai is zonder glans. Saai is eender. Saai is dood. Saai is verstikkend.
Eenzaam en vreugdeloos. Saaiheid is stilstaan.
Ik voel mij als een nat blad aan de boom dat op het punt staat om te vallen. Nat van de regen, steeds zwaarder en zwaarder wordend. Tot het loslaat. Los moet laten en zich over zal moeten geven aan de val.
Wil ik mij niet overgeven? Ben ik bang om te vallen?
Uit angst klamp ik mij vast aan de structuur van de dag. Ik maak mij op om te gaan werken. Ik waad mij door de saaiheid tussen nu en dan.