Vandaag stond er een rouwadvertentie in de krant.
Die staan er altijd en meestal wel meer dan eentje.
Zo gaat dat hier op aarde; geen leven zonder de dood.
Dit keer viel mij er eentje in het speciaal op.
Er bleek een Kootje overleden te zijn.
Mijn ogen zochten, en vonden snel achternaam en geboortedatum.
'Gelukkig', dacht ik, 'ik ben het niet' en haalde opgelucht veel adem.
Toch even schrikken, om je eigen naam zwartomrand in de krant te zien staan.
Hoe langer ik er naar keek, des te vreemder het werd.
Alsof ik een sprong uit de tijd gemaakt had en vanuit ergens naar nu keek.
Een gekke gewaarwording.
En ik bleef nog even kijken.
Nu kan het nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten