Zeven uur vanmorgen stond het kranten-vrouwtje weer voor de deur.
Ik herkende haar aan haar ienemienie-knotje. Zou ze weer de krantenwijk overgenomen hebben van die jongen, vroeg ik mij af. Misschien dacht ze; ach, dat doe ik. Zo'n moeilijk kan het niet zijn. Even wat dagen vroeg op, maar dan heb ik weer een lekker zakcentje. Knap ik in de middag wel een uiltje...
Ze stond met de Volkskrant van de dag in de hand en wilde 'm bij mij in de bus gooien.
Maar ik had 'm net van de mat gepakt....! Dus ik gebaarde vanuit de keuken dat het niet hoefde, want 'ik had 'm al'. Ik liep gauw naar de voordeur en draaide deze snel van het slot.
'Ik heb 'm al hoor', zei ik. 'Nee' zei ze resoluut. 'Dat kan niet. Wat u heeft is het AD. Ik heb per ongeluk de mijne bij u in de bus gegooid'. 'Nee' zei ik, 'ik heb echt de Volkskrant gekregen' en met een paar passen stapte ik mijn huiskamer binnen om de krant van de tafel te grissen om als bewijs aan haar te tonen.
Verbaasde blik verscheen op het gezicht.
Verontwaardigd zei ze dat ze verdorie net een extra Volkskrant gehaald had! Hardop vroeg ze zich af of er al zo snel een nabezorging gedaan was. 'Ik heb niet hoeven bellen, want ik heb de krant gewoon gekregen, zoals elke dag' zei ik.
'Dan heeft uw man mij net vast te woord gestaan', besloot ze. 'Nou, dat kan niet, want die slaapt nog', was mijn verweer. Feller dan ervoor zei ze dat ze toch zeker wist dat ze gesproken had met een grote man met een bril. Ik verwees hij naar twee huizen verderop. Daar woont een grote man met een bril.
'O, sorry, dan moet ik vast daar zijn' en wat vertwijfeld stapte ze op haar fiets om de krant twee huizen verderop te gaan bezorgen.
Misschien kan ze geen nee zeggen.
Misschien gaat ze nu met pijn in haar buik slapen, bij de gedachten aan de krantenwijk en zal ze God op haar blote knieen bedanken als het er weer op zit.
Misschien dacht ze, na de vorige keer, dat het nu makkelijker zou zijn.
Wat gaat ze de volgende keer doen als de jongen haar weer vraagt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten