Het Liefste Kind

Gisteren was Oudste Zus jarig. En ze vierde het met volle teugen. Als je wat te vieren hebt dan moet je dat doen zolang je kan, is haar motto. Goed motto, trouwens.
Ze had geweldige gebakjes laten maken. Gebakjes met een verhaal. Eigenlijk te mooi om op te eten.
Op de gebakjes had ze nl. een foto laten zetten. Niet zomaar een foto maar een foto van haarzelf als kind, genomen door mijn vader.
Mijn vader fotografeerde dat het een lieve lust was. Het was zijn grote hobby. Hij had een aantal camera's, wist alles van belichting, diafragma en ISO-waardes en van ontwikkelen en retoucheren. Hoe vaak ik wel niet met hem op pad ben geweest om te fotograferen!
Hij liet het niet alleen bij fotograferen, maar hij drukte ook zijn foto's af in zijn eigen (piepkleine) DoKa. Hij kleurde sommige zwart-wit foto's zelf in met een piepklein penseeltje, stipje voor stipje!
Jemig, wat heb ik vaak samen met hem dat wondertje staan bekijken. Het wondertje van het moment dat er een plaatje tevoorschijn kwam wanneer het fotopapier in het bad met ontwikkelaar zwom. Nu dat ik deze herinnering ophaal kom ik ook de geur weer tegen van het gloeiend hete glansapparaat waar de foto's onder gelegd werden. Ik zie ook onze, met zwart-wit foto's bezaaide, kamer. Alle foto's, nog krom van het glansapparaat, lagen daar dan te drogen.
Dozen vol met deze schatten staan er nu bij Oudste Zus op zolder.
Maar ik dwaal af.......
Hij was lid van een fotoclub en zo nu en dan deed hij mee aan een fotowedstrijd. Zo ook aan de wedstrijd met het thema; Het Liefste Kind. Hij won de eerste prijs met deze foto van Oudste Zus, toen ze nog een klein meisje was.

Deze foto prijkte nu op al die gebakjes. Het was een kippevelmomentje toen ik het gebakje zag. Het voelde alsof mijn vader ook een beetje op het feestje was.