Scoren

Ze loopt de winkel binnen.
Ze zoekt een kleine, handige, compacte camera. Maar welke? Er is een overvloed aan merken, soorten en mogelijkheden. Ze heeft geen idee welke ze zal kiezen.
Er komt een verkoper op haar af. Een jongen van, pakweg, een jaartje of 19. Of hij haar kan helpen, misschien. 'Nee, ik kijk alleen maar even rond', zegt ze. Deze medewerker is veels te jong, denkt ze. Het is een puber die nog niet de vaardigheid bezit om zich in iemand anders te verplaatsen. In haar dus. Die gaat haar vast en zeker alleen maar een uit het hoofd geleerd verhaal vertellen.
Glazig kijkt ze de verlichtte vitrines in, waar ontelbaar veel camera's in soorten en maten staan uitgestald. Sommige zijn voorzien van een kaartje waarop alle geweldige mogelijkheden, schreeuwend worden aangeprezen. Het begint haar ietwat te duizelen; al die pixels, optische zoommogelijkheden, intelligente programmakeuzes beginnen op elkaar te lijken.
Nu komt er een andere medewerker op haar af en stelt haar dezelfde vraag als zijn jongere collega.
Nou, vooruit dan maar, denkt ze. Ze hoopt dat ze door zijn informatie de bomen in het bos kan zien.
Terwijl hij zijn verhaal begint, schat ze de verkoper in; hij heeft een gekke mond en kort, dun stekelig haar waar net iets teveel gel in zit.
Het haalt telkens diep adem en blaast daarmee zijn borstkas op. Ook heeft hij de irritante mannelijke eigenschap om telkens zijn broek op te halen; hij legt de rug van beide handen tegen zijn rug aan en laat zijn handen onder de broekband glijden. Op die manier stopt hij met dezelfde handeling ook zijn overhemd ietsje in en trekt vervolgens met gekromde vingers zijn broek op.
Dat is het. Hiermee heeft hij zichzelf in een hokje gestopt. Ze weet dan dat ze hem niet mag.
'Een haantje' denkt ze en knijpt sceptisch haar ogen ietsje toe. Uit fatsoen blijft ze naar hem luisteren zij terwijl hij haar informeert.
Ondertussen graait ze in haar kennis van fotografie naar die slimme vraag waardoor hij zal weten dat zij niet zomaar zwichten zal voor zijn verkooppraatje. Zij is niet van plan het varkentje te zijn dat hij vandaag even gaat wassen. Ze is namelijk een katje, dat met handschoenen aangepakt moet worden. Hij zal haar niet krijgen.
Ze kucht even en vraagt vervolgens, op nonchalante wijze of het apparaatje ook een histogrammetje kan tonen. Zo. Nu hij weer.
Hij zoekt en zoekt, maar kan de mogelijkheid niet vinden en moet zelfs even een collega raadplegen. Hij is zo terug. Ze voelt een kleine overwinning en kijkt even de winkel rond.
Terug gekomen verteld hij verder over wat hij wel weet.
Nadat er een half uur verstreken is besluit ze dat ze er nog even over  na wil denken. Ze bedankt de verkoper vriendelijk en verlaat triomfantelijk de winkel.
Geen camera maar wel gescoord.