Surprise

Deze dagen gonzen er in mijn  hoofd veel gedachten rondom hetzelfde onderwerp; Sinterklaas.
Ik moet mijn rijmen rijmen. Kadootjes kopen. Surprises maken.
Vanmorgen ben ik in pyama begonnen met plakken en knippen. Opeens was er haast bij.
Het werd niet dat wat ik in mijn hoofd had. Opeens begreep ik hoe het wel moest.
Ben gestopt en opnieuw begonnen. Nu met mijn kleren aan.
Plakken. Knippen. Verven. Er ligt van alles op de grond; pot verf, kwast, schaar, papier, op oude kranten. Ik moet uitkijken, want ik ben van het type dat niet alleen de verf en lijm op de surprise smeert, maar ook op haar omgeving.
De half afgemaakte surprise wacht om voltooid te worden. Wacht vervolgens om bewonderd te worden, wetende dat daarna het einde nabij is. Tijdens het hardop voorlezen van het rijm krijgt de surprise betekenis. Dat is zijn hoogtepunt. Na de slotzin is het einde daar.
Want, om het kado eruit te halen moet het kapot. Dat is het lot van een surprise. Het is een kort leven beschoren. Maar dan wel een leven met betekenis.
Wat overblijft is de herinnering.
En het kadootje.