De kerstdagen zitten er weer op. Ik weet niet waarop, maar ze zijn alweer voorbij!
Het waren gezellige dagen. Met visite (krijgen en gaan op), met de top 2000 op radio 2 en met heerlijk eten en snoeperij.
Als ik dan zo 'savonds in mijn bedje lig, met mijn buik nog vol van al dat lekkers, bedank ik alvast stilletjes mijn lichaam. Uit bewondering.
Arme maag, die voller gestopt is met heerlijkheden dan op een alledaagse doordeweekse dag.
Arme lever die de tot mij genomen alcohol onschadelijk moet maken.
Arm lijf dat geacht wordt te gaan slapen terwijl al dat voedsel nog verwerkt moet worden.
Mijn lijf dat zo vaak kritiek te verduren krijgt van mij. Omdat het geen krullen produceert bijvoorbeeld, maar steile haren. Omdat het de vetcellen net op die plekken laat verzamelen, waar ik ze niet wil hebben.
Omdat met het klimmen der jaren de rimpels niet meer te ontkennen zijn.
Ondanks mijn gemopper doet het lijf gestaag wat het doen moet.
En dus val ik met liefde wat later in slaap omdat de machinerie van de spijsvertering mij wakker houdt.
En sta ik zonder mopperen midden in de nacht op om de blaas te legen.
En bedank ik mijn lieve lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten