Vrije jongens

Verleden week was ik met één van mijn vriendinnen op stap. In háár stad; Amsterdam.
Heerlijk; lekker struinen door de Haarlemmerstraat. Winkeltje in, winkeltje uit.
Ondertussen kletsen we over zo ongeveer alles wat er gebeurt in ons leven. En dat is heel wat.
Één middag is veeeeuls te kort.
Want we zijn bloednieuwsgierig. Vooral naar wat al die gebeurtenissen zoal teweeg brengt ín ons.
Tegelijkertijd geven we in de winkels onze ogen en vingers, goed de kost. Kijken en voelen.

We weten blindelings wanneer de ander een ‘schat’ in handen heeft, want dan gaan we fluisteren. Heel apart. Alsof het geluid van hardop gesproken woorden de schoonheid aan zal tasten.

‘Oh, kijk! Hier. Heb je dit al gezien?’
‘Prachtig!’

Soms maken we een kletspraatje met een Ander. Vriendin is daar goed in, vind ik. Zij kan heel achteloos, recht voor z’n raap een vraag stellen.

Zo ook vorige week. We waren in één van de vele kledingzaken, waar een wat oudere dame werkte. Deze dame was zelf vrij spraakzaam en opeens vroeg Vriendin haar; ‘hoe jong bent u eigenlijk, als ik vragen mag?’.

Dame leek deze vraag te beschouwen als een uitnodiging om haar ervaringen en bevindingen als verkoopster te delen.

Ze stond al jaren in de zaak van haar zoon. Niet alleen in Amsterdam, maar ook in Maastricht.
Dat was pas echt een wereldstad, oordeelde ze. 
Zelf kwam ze uit Enkhuizen, dus ze kon het een en ander met elkaar vergelijken.
Ze wist het uit ervaring, in het zuiden van het land hebben de mensen zichtbaar meer smaak en stijl.
Ook onzichtbaar, trouwens. Ze doelde op de lingerie.
Want volgens de Dame is dat in de hoofdstad erbarmelijk.

‘Vooral op vrijdag’, zei ze, ‘dan hebben de jongens vrij.’
Als onschuldige Westfries drong het niet meteen tot mij door wat ze bedoelde met ‘de jongens’.
Toen ze mijn vraaghoofd zag zei ze, ter verduidelijking;
‘Op vrijdag dragen de meeste vrouwen geen bh’.
Maar ach. Als zestigplusser zou het haar tijd wel duren.
Nog even, dan was ze zelf vrij.

Behalve haar jongens. Daar had ze het postuur niet voor.