Lakschoenen

Ik zat laatst naast een vrouw. We zaten aan de eettafel, naast elkaar. Of nee, niet precies naast elkaar; zij zat aan het hoofd van de tafel, links van mij.
Ze was gekleed in een grijs/zwarte outfit met hier en daar een zilver glittertje.
De outfit bestond uit een jurk en een jasje, opgeleukt met een ketting. Geen kousen, want daar was het het weer niet naar.
Op een gegeven moment (..mooie uitdrukking trouwens...), viel mijn oog op haar schoen. Ze had haar rechterbeen nl niet onder tafel gestoken, maar er naast.
Ze droeg zwarte lakschoenen. In een volwassen maat....
Ogenblikkelijk haaste mijn geheugen zich naar een herinnering, toen en ooit, waarvan ik niet eens meer wist dat ik die bewaard had.
En ik werd weer kind. Het kind dat zwarte lakschoentjes bezat.
Ik voelde weer de trots en het geluk dat ik niet op kon.
Ik wist weer hoe het voelde om met mijn smetteloos witte kousjes in de zwarte schoentjes te stappen.
Het riempje waarin van die kleine gaatjes zaten en het gespje met het evenzo kleine palletje.
En hoe ik naarstig met mijn vinger, nat van het spuug, de vlekjes en kleine beschadigingen wegpoetste.
Hoe ik steeds maar moest kijken, naar mijn prachtig glanzende schoenen.

Dat alles in een ogenblik.
Met recht een 'gegeven moment'.