Tijdloos

Een paar dagen geleden zag ik Koos Postema op tv. Niet met bovenstaand filmpje hoor. Ik weet niet meer precies bij welk programma maar dat is niet belangrijk.
Het feit dat ik hem zag is niet belangrijk. Wat ik wil vertellen is dat er  iets met mij gebeurd wanneer ik zijn stem hoor. Het filmpje heb ik alleen bijgevoegd om zijn stem.
Koos heeft zo'n onmiskenbare Koos Postema-stem, daar kun je niet om heen. Het maakt niet uit hoe oud Koos is, zijn stem blijft onveranderd. Die stem ligt in mijn vroege geheugen opgeslagen en herinnerd mij ogenblikkelijk aan mijn ouderlijk huis. Wanneer ik zijn stem hoor ben ik ineens weer, pak weg, 6 jaar oud.
Toen ik een klein Kootje was en ik, om welke reden dan ook, de slaap niet kon vatten dan kroop ik mijn bedje uit en liep dan zachtjes naar de huiskamer. In de huiskamer keken mijn ouders 's avonds altijd tv. Grote kans dat Koos te horen was met;  'Achter het nieuws' of  'Een klein uur U' of  'Een groot uur U' of  'Klasgenoten'.
Het vertrouwde beeld van mijn ouders in de huiskamer, ieder op hun eigen plekkie, heeft zich verbonden met de stem van Koos.
Zo heeft de stem van Koos voor mij iets veiligs gekregen zoals ik mij als kind ook veilig voelde thuis.

Geuren kunnen je terug slingeren in de tijd, maar stemmen kunnen dat dus ook.