Wie heeft er vroeger niet gespeeld met de knopendoos?
Bij ons thuis zaten ze in een bruin, rechthoekig blik met een los deksel. Op de plekken waar het blik het meest werd vastgepakt, was de bruine verf er af en zag je het grijs van het blik.
Heerlijk vond ik het om de doos om te kieperen en mijn vingers door de knopen te laten gaan. Ik kon blijven kijken naar de mooie kleuren die de parelmoeren knoopjes in het licht lieten zien.
En ik kon mij uren verwonderen over de iene-miene, kleine, pietepeuterige boordenknoopjes die mijn moeder van mijn vaders overhemden knipte voordat ze ze wegdeed.
Mijn fascinatie voor 'klein' is misschien toen wel geboren.
Ik maakte vervolgens van de grootste knoop (een donkergrijze ribbelige knoop met lichte streepjes)
een bromtol. Ik deed er een eindje wol doorheen (en ook weer terug) en knoopte de uiteinden aan elkaar. (Aan wol bij ons thuis geen gebrek, want mijn moeder breide dat het een lieve lust was....)
Dan deed ik de om elke middelvinger een lus en in het midden hing dan de knoop.
Door zachtjes mijn handen van elkaar af te bewegen begon de knoop zachtjes te draaien....steeds sneller...waardoor er een zoevend geluid ontstond!
Ook ontstond er een windje die ik dan op mijn wangen wilde voelen. Maar ik moest wel goed uitkijken dat mijn haren niet verward raakte in het ineengedraaide touwtje...!
Kom er bij de jeugd van tegenwoordig nog maar eens om. Ze denken dat je uit een ander tijdperk komt.
1 opmerking:
Dat komen we toch ook wel een beetje.... Ik hoor het geluid van je knopen-bromtol en ik voel het windje. Pas op voor je haren! (over bromtollen gesproken: bestaat ienog, die goeie ouwe bromtol?)
Een reactie posten