Bij mij thuis staat een kast in de kamer. Een oude houten linnenkast. Georven van mijn ouders. Die 'm weer georven hebben van hun ouders; die van mijn moeder. De kast stond in hun slaapkamer.
Nooit gedacht, als kind, toen die kast gewoon was wat ie was en voor eeuwig leek te blijven staan waar ie stond, dat die kast hier in mijn huis zou staan met mijn administratie erin i.p.v. linnengoed.
Zo staat er in mijn huis ook een tweezitsbank. Een zwarte leren. Ooit stond-ie naast eenzelfde zwarte leren driezitsbank. Maar nu niet meer. Die staat nog bij mijn ex.
Nooit gedacht, toen ik die banken met hem ging aanschaffen, dat die tweezits bank ooit in een huis zou staan waar ik samen met iemand anders zou gaan wonen.
En zo heb ik nog een centimeter. Zo'n groen oprolding. Van mijn moeder geweest.
Nooit gedacht dat er door mensen die ik toen niet kenden (zelfs nog niet eens geboren waren) mee gemeten zou gaan worden.
Je weet het nooit.
En ik had het nooit gedacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten