woensdag 27 oktober 2010

Lumixje

Ik ben bang dat mijn super-handige compacte fototoestelletje 'Lumix' overleden is...
De lens blijft verstopt zitten in het toestel en wil er niet meer uit.
Ik begrijp dat ie niet zo oud als dit Griekse echtpaar kon worden. Maar ik had 'm graag wat langer dan 2,5 jaar willen gebruiken.

Ik mis 'm.

zaterdag 16 oktober 2010

G-dagen


Ik ben er weer.
En ik wil weer terug. Terug naar de G-dagen.
De G van Grieks eiland, Geweldig, Gelukkig, Genieten, Gapen, alles moGen, Goddelijk, Griekse salade, YoGhurt met honinG, lui liGGen....

Het was een heerlijk weekje Kreta. De temperatuur vroeg slechts om een bikini of een jurkje zonder mouwen.
We hebben bounty's gegeten op een bounty-eiland en ik heb de (ferme) hand geschud van een 104! jarige Griek en zijn 96! jarige vrouw. We zijn door een kloof gewandeld en daar ook gepicknickt en we kwamen langs een prachtig kapelletje in een overhangende rots. Waar in elk gaatje van de rots briefjes gepropt zaten met wensen en gebeden. Waar ik elke avond een biertje achterover tikte.
Waar de wind waaide, zo warm, alsof iemand een grote fohn aan had gezet. Waar we weer heerlijk pannenkoeken hebben gebakken omdat we altijd een fles pannekoeken-mix meenemen.
Waar Lief van de restauranthouder geen ketchup kreeg omdat deze vond dat dit de smaak van het gerecht verpesten zou. Waar we in de bus stapten zonder te weten of we eigenlijk nog wel geld genoeg hadden om bij de plaats van bestemming te kunnen komen. Waar de wc's geen slot hebben en de stranden geen schelpen. Waar oude vrouwen ook een soort van proppers zijn omdat ze je in hun winkeltje willen lokken. Waar ik de tv en computer geen seconde gemist heb. Waar we de verkeerde afslag namen en Lief vergeten was de broodjes in de rugzak te doen. Waar we met het gele monster alle wegen aan de oostkant van het eiland gezien hebben. Waar de raki rijkelijk vloeide en de koffie niet te drinken was. Waar het 'buiten gewoon' warm was en binnen koel.

En nu zijn we weer thuis. Met de Griekse sloffen op de bank.

dinsdag 5 oktober 2010

Tijdloos




Een paar dagen geleden zag ik Koos Postema op tv. Niet met bovenstaand filmpje hoor. Ik weet niet meer precies bij welk programma maar dat is niet belangrijk.
Het feit dat ik hem zag is niet belangrijk. Wat ik wil vertellen is dat er  iets met mij gebeurd wanneer ik zijn stem hoor. Het filmpje heb ik alleen bijgevoegd om zijn stem.
Koos heeft zo'n onmiskenbare Koos Postema-stem, daar kun je niet om heen. Het maakt niet uit hoe oud Koos is, zijn stem blijft onveranderd. Die stem ligt in mijn vroege geheugen opgeslagen en herinnerd mij ogenblikkelijk aan mijn ouderlijk huis. Wanneer ik zijn stem hoor ben ik ineens weer, pak weg, 6 jaar oud.
Toen ik een klein Kootje was en ik, om welke reden dan ook, de slaap niet kon vatten dan kroop ik mijn bedje uit en liep dan zachtjes naar de huiskamer. In de huiskamer keken mijn ouders 's avonds altijd tv. Grote kans dat Koos te horen was met;  'Achter het nieuws' of  'Een klein uur U' of  'Een groot uur U' of  'Klasgenoten'.
Het vertrouwde beeld van mijn ouders in de huiskamer, ieder op hun eigen plekkie, heeft zich verbonden met de stem van Koos.
Zo heeft de stem van Koos voor mij iets veiligs gekregen zoals ik mij als kind ook veilig voelde thuis.

Geuren kunnen je terug slingeren in de tijd, maar stemmen kunnen dat dus ook.