Muziek

Laatst ben ik met Lief naar een theatershow geweest van Ricky Koole en Leo Blokhuis; 'Harmonium'.

Zij vonden (en vinden dat nog steeds) dat er liedjes zijn die niet vergeten mogen worden. Die moeten ter gehore gebracht worden want dan overleven ze. De liedjes dan, he.

En daarvoor is deze show.

Ik vind dit zo goed bedacht! Liedjes moet je nl delen. Daar zijn ze voor. Ze moeten hard van de daken geschreeuwd worden of stilletjes doorgefluisterd. Of getipt. Of wat dan ook.

En nu kan Ricky Koole dat toevallig erg goed! Jeetje, wat kan zij zingen.

Zo hup, in haar jurkie, in haar uppie (wel begeleid door twee hele goeie gitaristen, maar toch...), door haar headsetje. Jaloersmakend goed.

Aanstaande zaterdag gaan Lief en ik weer genieten van muziek. Bofkonten, he?

Dan gaan we luisteren naar Cripple Creek Ferry. Een huiskamerconcert!

Ik ben benieuwd welke liedjes zij willen voort laten leven.

Gesprekje

Client:'....Ja, ik heb ooit een vrijwilliger gehad. Die kwam eens per week samen met mij koken'

Ik:'....Waarom komt niet meer?'

Client:'....Soms kwam hij zomaar niet opdagen'

Ik:'....Wat vervelend'

Client:'....En toen is hij er helemaal mee gestopt. Hij deed iets met 'overbodige middelen' of zo'

Ik:'....O.....'

Verbazing

Ik heb een groen vestje. Ik ben dol op dat vestje. Dat wist ik niet toen ik 'm kocht.

Vaak weet je zoiets pas als je het hebt. Als je het bezit. Daar kan ik mij zo over verbazen. Hoe komt dat toch?

Vaak gaat het zo;
Lopend in de winkel zie je iets in de rekken hangen dat je zo, op het eerste gezicht, helemaal te gek vind. Het kan van alles zijn; een broek, een jurkje, een shirt.
Je denkt; 'mmmm...even passen...' Dus je verdwijnt in het pashokje. Ik hoop dan heel hard dat er een spiegel hangt, want ik heb er een gruwelijke hekel aan als ik in de winkel voor de spiegel mijzelf (samen met vele anderen...) met nieuw kledingstuk en al, van alle kanten moet aanschouwen.
Het is tegenwoordig trouwens nog een hele kunst om een spiegel te vinden in een kledingzaak, want het lijkt wel 'hip' om ze allemaal weg te halen. Maar dit terzijde.
Je draaikont dus wat voor de spiegel. Je kijkt en ondertussen is het heel druk in je hoofd; mmm, beetje kort, beetje krap, mmm, staat wel cool, als-ie nou in een andere kleur..dan..., wat kan ik erbij dragen, nou, dan moet ik ook nog nieuwe schoenen, waar heb ik die gezien, hoe duur is het eigenlijk? , een maat groter doe ik niet hoor!, zal ik het wel dragen?, zal ik blij zijn dit te bezitten? enz.enz.
Op al die vragen weet je geen antwoord. En vooral op die laatste niet. Hoe ik mijn hersens ook laat kraken en hoe ik mij ook krampachtig loop voor te stellen dat ik het heb, ik krijg er geen antwoord op.
Terwijl je het, zodra je het gekocht hebt, weet. Je weet het omdat je blij bent en je weet dat het de superaankoop van het jaar zal zijn. Je ziet ongekende mogelijkheden en kombinaties met de nieuwe aanwinst. Ok, soms duurt het wat langer, maar je WEET het zodra je het gekocht hebt.

Andersom komt natuurlijk ook voor, helaas. Dat je dus al weet dat het de miskoop van het jaar is. Je komt thuis en hangt de nieuwe aankoop over de stoel en dan denk je; nou, dat is het dan. Nu heb ik het. Niks an. Waarom heb ik het in hemelsnaam aangeschaft?

Daar kan ik me zo over verbazen. Hoe komt het dat die kennis pas tot je komt wanneer je het gekocht hebt?

Deze verbazing slaat niet alleen op kleding hoor, maar ook op 'dingen'.Snap jij dat nou?

Duiven

Vraag

Als ik mijn koude hand op mijn warme buik leg; wat voel ik dan?
Mijn koude hand?
Of mijn warme buik?

Van het weekend met Lief naar de film geweest. "The curious case of Benjamin Button" .

Curious, inderdaad.

Het is het levensverhaal van een jongen die oud (lichamelijk) geboren wordt en door de jaren heen (lichamelijk) steeds jonger wordt. Geloofwaardig in beeld gebracht. Knap gedaan.

Ik vond de film wel wat aan de lange kant.

Als je van spanning en sensatie houdt dan is dit geen film voor jou.

De film heeft 13 oscarnominaties. Ben benieuwd.