Het is bijna 2013. Nog een paar uur. Die ga ik vullen met bollen, knallen en bubbels en lief.

Het jaar 2012 was een jaar met genoeg hoogte en dieptepunten.
Een jaar dat mijn neus heeft gedrukt op dat wat belangrijk is in het leven.
Een jaar waarin de kilos gingen en weer kwamen.
Een jaar smart jaar.
Een jaar waarin ik mijn baan top vond en nog steeds vind....
...waarin ik mijzelf heb leren wennen aan een nieuwe rol.

En dat komt mij voor het volgende jaar goed van pas.
Dat wordt een jaar dat weer genoeg steken op de pen heeft.
Ik ken het patroon niet en weet niet wat er gebreid gaat worden.
De tijd zal het leren.
Ik ben benieuwd!

Rust

Ik ben net hersteld van een flinke griep.
Dat is helemaal niets voor mij; ziek zijn. Ik moet mij dan overgeven aan de tijd.
Het virus en de tijd, moet ik zeggen.
De combinatie van 'moeten' en 'overgeven aan' is nou eenmaal niet mijn favouriet.

Ze (het virus en de tijd) dwongen mij om gelaten af te wachten waarheen zij mij zouden voeren.
Door woelige warme nachten, over uitgebluste uren met hier en daar een opleving.
Maar, met de wetenschap dat het eindig zou zijn, is het me gelukt.
Ik heb het over me heen laten komen en uit laten woeden.
Achteraf gezien was het ook wel weer lekker.

En ik vond het ook lekker (rustig) om de look van mijn blog weer te herstellen.
Lekker rustig.

Nieuwe look

En?
Wat vinden jullie van de nieuwe look van mijn blog?
In de linker bovenhoek kun je via het woord flipcard een reeks van woorden uitklappen en zo een eigen look kiezen. Denk ik.
Ik vind 'snapshot' wel een leuke.

Verandering van spijs.....

Hoe laat is het?

Schrappen

Laatst las ik deze zin;

'Try not. Do or do not. There is no try.'

Ik vermoedde dat dit een wijsheid was van één of andere filosoof.
Maar het schijnt een quote te zijn van Yoda, een personage uit 'Star wars'.
Ik heb er nog nooit een film van gezien, maar deze Yoda is vast een wijs wezen.

En ik dacht:
Inderdaad. Wat een bizar woord is 'proberen' eigenlijk.
Als je een gerecht 'probeert' kun je even zo goed zeggen dat je een gerecht 'proeft'.
Wanneer je je gedrag gaat 'proberen' te veranderen, kun je net zo goed zeggen wat je anders gaat 'doen'.

Ik kwam er achter dat het woord proberen voor mij een negatieve klank heeft.
Het uitspreken ervan geeft me een 'zwak' gevoel.

Zeggen wat je gaat doen of niet doen voelt veel sterker.

En om iets te 'proberen' moet je toch echt iets 'doen', hoe je het ook went of keert.
Dus kunnen we het woord proberen net zo goed schrappen.
Lijkt mij.

Lomo

Sinds de vakantie....of nee, sinds oerol, maak ik fotos met mijn Lomo fototoestel.
Een simpel toestel, waarvan je het rolletje nog handmatig door moet draaien. Voordeel daarvan is, dat je twee fotos over elkaar heen kunt nemen.
Ik vind het nog niet meevallen om de juiste combi's te vinden en soms vergeet ik door te draaien, terwijl ik het niet wilde, maar er zitten toch mooie plaatjes tussen!
De spanning ook, bij het ophalen van de fotos; zit er wel of niet iets tussen?

Van het laatste rolletje was dit de mooiste.

Hoewel ik deze ook mooi vind...

En dit is dus typisch een gevalletje; vergeten door te draaien. Ik wilde namelijk alleen het draaimolenpaard. Heb ik er opeens een bank bij.

Gaaf he?

Wat een heerlijke vakantie was dat!
Lief. Tent. Zon. Hangmat. Boek. Wijntje.
Wat wil een mens nog meer?

Het gordijn op de foto heeft nog een klein optreden gegeven op een pleintje in Frankrijk.
Gelukkig had ik mijn telefoon paraat om het vast te leggen.
Zodra ik er achter ben hoe ik het filmpje op de computer krijg en vervolgens op dit blog kan plaatsen zal ik het vertonen.

Tips van de vakantie;
Het boek 'Met kloppend hart' van Willem Nijholt (die man kan ook nog schrijven!)
Cd van Daniel Lohues 'Gunder' (teksten vol met wijsheden waar je wat aan hebt).

Doosje

Ik ben dol op klein. Van kinds af aan al.
Uren lag ik op mijn knietjes te kijken naar de handel en wandel van mieren. Ook kon ik uitvoerig suikerkorreltjes bestuderen of mij verwonderen over een zandkorrel.
Ik was dol op kleine poppetjes waar ik dan kleine bedjes voor maakte met zelfgeknutselde matrasje en zelfgebreide dekentjes. Daar legde ik het poppetje dan in, gestoken in een zelfgenaaid ponnetje.
Ik vond het heel jammer dat ik nooit een poppenhuis heb gehad. Die heb ik later eigenhandig voor mijn meiden gemaakt (die er vervolgens niet veel mee gespeeld hebben..).
Mijn moeder ging soms, heel soms, op stap met haar zussen. Winkelen. En dan nam ze altijd iets voor mij mee.

Ik herinner me een keer dat ze een heuse blokkendoos voor me mee had.
In een lucifersdoosje. Compleet met cilinderblokje en boogblokje! Een andere keer had ze een luciferdoosje mee waar een touwtje in zat met een bolletje eraan. Als je dat bolletje uit het doosje liet bungelen, was het de truc om dit bolletje op te gooien en dan op te vangen in het doosje.

Blijer kon ze me niet maken.

Ja

Na zo'n aanzoek kun je toch geen 'nee' meer zeggen...??

Oma

Mijn oma was een wijze vrouw. Heel praktisch ook. En zuinig. Door haar zuinigheid werd ze praktisch. En creatief. Nou ja, misschien verwar ik praktisch met creatief.

Zo gebruikte ze haar lucifers tot op de laatste milimeter. Als ze een nieuw exemplaar had ontvlamt dan gooide ze die na het uitblazen niet weg. Ze klemde het restant tussen een knijper en liet 'm zo weer ontbranden aan het vlammetje van het petroleumstelletje waar altijd wel een pannetje vlees op stond te pruttelen.
Als je bij oma op visite ging, dan hoefde je maar aan het touwtje uit de brievenbus te trekken om binnen te komen.
Bij oma legde ik altijd een kaartje; patience. Met van die kleine ienemienie kaartjes.En bij het weggaan kreeg je een toffie.
Dol was ze op rozen. Ze wees er altijd vol trots op, als ze weer uit volle borst stonden te bloeien in haar tuintje. En ze fietste tot bijna op de laatste dag. Zij deed de naam opoefiets eer aan. En ze was heel lief. Er is nog zoveel meer te vertellen over mijn oma. Maar dat komt nog wel eens.

Mijn oma was dus ook nog eens heel wijs en wist hoe je wratten te lijf moest gaan.
Hier had ze verschillende remedies voor; erover heen piesen met je ochtendurine, er overheen wrijven met de binnenkant van een boon of...net zoveel knoopjes leggen in een touwtje als je wratten hebt en die begraven op een plek waar je dagelijks overheen liep.

Op vakantie vorig jaar werd ik weer dagelijks geconfronteerd met twee ontsierende wratjes op mijn linkervoet en de tips van mijn oma schoten mij opeens weer te binnen. Nu ben ik niet vies van een experimentje en vooral niet als ze geen kwaad kunnen.
Voor de eerste twee remedies was ik a) niet lenig genoeg en b) had ik die niet bij de hand.
Een touwtje had ik wel. Dus legde ik in een touwtje drie knoopjes (ééntje voor de zekerheid) en begroef dit voor de tent. Ik vertelde er niemand over om zo de uitwerking ervan kracht bij te zetten.

Ik was het experiment eerlijk gezegd al weer vergeten tot ik mijn voeten een half jaar later weer eens wat aandachtiger bekeek. En...geloof het of niet, mijn wratjes zijn weg!
Echt weg, terwijl ze er jaren zaten.
En dat dankzij mijn oma.

Mijn oma was heel wijs.

Steun

Op een oerhollands verjaardagsfeestje kwam wat later op de avond, het gesprek op steunkousen. Geen idee hoe dat onderwerp ter sprake kwam maar het was zo.
O ja, ik weet het weer hoe het kwam; we hadden het over ouder worden, toen over de hulpmiddelen als leesbril en kunstgebit en zo belandden we bij de steunkousen.

Steunkousen zijn een noodzakelijk kwaad. Die draag je niet voor de lol, áls je al zover komt om ze te dragen. Die dingen zijn namelijk verdomd moeilijk aan te krijgen. Daar moet specialistische hulp als de thuiszorg aan te pas komen. Om over het uittrekken maar te zwijgen. Ook al een kunst op zich.
Vooral als je wat ouder bent, minder goed kunt bukken en je spierkracht, naast het verstrijken van de tijd, afneemt.

Eén dame in het gezelschap kwam er eerlijk voor uit dat ze ze ooit eens heeft moeten dragen.
Zij sprak dus uit ervaring.
Ze zei dat toentertijd bij haar, als oudere jongere, het zweet ook aan alle kanten uitbrak als zij de kousen uit moest doen.
Ze vertelde dat haar man, die de worsteling aanzag, eens had gezegd; 'kan je dat niet ergens anders doen?'

Het is jammer dat Peter van Straaten gestopt is met tekenen, want dit was er eentje!
Hilarisch!

Raak

'.....tijdens je leven ging je al zo vaak dood; elke keer als iets in je persoonlijkheid zich wijzigde, ook al zag je dat pas achteraf, nam je afscheid van iemand die je was geweest en aan wie je herinneringen had maar die je nooit meer zou worden. En was daarom angst voor  de dood niet onzinnig. Nou ja, er kwam een lichamelijke kant bij, maar verder was het toch niet meer dan de zoveelste keer afscheid nemen van iemand die je niet langer kon zijn.'

Uit 'Grip' van Stephan Enter.
pag 64

Mooi.

Krant

Volkskrant zaterdag 14 april

Gelezen: Katern Wetenschap pag 3
"De Griekse dichter Aristofanes noemde de wolken eens de beschermgodinnen van de nietsende mens"
Gedacht: Prachtige term; de nietsende mens. Mooie zin ook.

Gelezen: Voorpagina Volkskrant magazine
"Ik ben geen type voor een bakfietsvrouwtje"
Gedacht: WAAAT?? Wat is een bakfietsvrouw? En dan dat vrouwTJE...tssss. 
Hoe ziet het type 'bakfietsvrouwtje' eruit? En als hij het niet is; wat voor type is hij dan wel?
Degene die dit zegt lijkt mij iemand met een hokjesgeest.

Gelezen: Katern Reizen pag 3
Gerdi Verbeet; "Ik hou enorm van in de verte kijken. Als ik in een bergachtig buitenland ben geweest, ben  ik enorm blij als ik weer in Nederland ben, waar je eindeloos ver kunt kijken."
Gedacht: Ik begrijp precies wat  ze bedoelt.

Gelezen: Katern Reizen pag 7
Bed en ontbijt in Hilversum; "Het ene minpunttje dan toch; Darley's is te goedkoop."
Gedaan; geboekt, maar ik zeg niet wanneer....

Mijn melkmeisje

50

Zin

Als ik vroeger als kind zei; 'ik heb geen zin', zei mijn moeder/vader; 'dan maak je maar zin!'.
Zijn er nog moeders of vaders die dat tegen haar of zijn kind zegt?

Om zo je kind te leren dat het leven ook betekend dat je wel eens iets moet doen dat je niet leuk vind.
Dat je een zekere mate van frustratie-tolerantie leert.
En om te gaan met tegenslagen, incasseren.

Bestaan ze nog?
Die ouders?

Vrije jongens

Verleden week was ik met één van mijn vriendinnen op stap. In háár stad; Amsterdam.
Heerlijk; lekker struinen door de Haarlemmerstraat. Winkeltje in, winkeltje uit.
Ondertussen kletsen we over zo ongeveer alles wat er gebeurt in ons leven. En dat is heel wat.
Één middag is veeeeuls te kort.
Want we zijn bloednieuwsgierig. Vooral naar wat al die gebeurtenissen zoal teweeg brengt ín ons.
Tegelijkertijd geven we in de winkels onze ogen en vingers, goed de kost. Kijken en voelen.

We weten blindelings wanneer de ander een ‘schat’ in handen heeft, want dan gaan we fluisteren. Heel apart. Alsof het geluid van hardop gesproken woorden de schoonheid aan zal tasten.

‘Oh, kijk! Hier. Heb je dit al gezien?’
‘Prachtig!’

Soms maken we een kletspraatje met een Ander. Vriendin is daar goed in, vind ik. Zij kan heel achteloos, recht voor z’n raap een vraag stellen.

Zo ook vorige week. We waren in één van de vele kledingzaken, waar een wat oudere dame werkte. Deze dame was zelf vrij spraakzaam en opeens vroeg Vriendin haar; ‘hoe jong bent u eigenlijk, als ik vragen mag?’.

Dame leek deze vraag te beschouwen als een uitnodiging om haar ervaringen en bevindingen als verkoopster te delen.

Ze stond al jaren in de zaak van haar zoon. Niet alleen in Amsterdam, maar ook in Maastricht.
Dat was pas echt een wereldstad, oordeelde ze. 
Zelf kwam ze uit Enkhuizen, dus ze kon het een en ander met elkaar vergelijken.
Ze wist het uit ervaring, in het zuiden van het land hebben de mensen zichtbaar meer smaak en stijl.
Ook onzichtbaar, trouwens. Ze doelde op de lingerie.
Want volgens de Dame is dat in de hoofdstad erbarmelijk.

‘Vooral op vrijdag’, zei ze, ‘dan hebben de jongens vrij.’
Als onschuldige Westfries drong het niet meteen tot mij door wat ze bedoelde met ‘de jongens’.
Toen ze mijn vraaghoofd zag zei ze, ter verduidelijking;
‘Op vrijdag dragen de meeste vrouwen geen bh’.
Maar ach. Als zestigplusser zou het haar tijd wel duren.
Nog even, dan was ze zelf vrij.

Behalve haar jongens. Daar had ze het postuur niet voor.

Lente

Dwergiris

Uit de tuin

Voorbode

van de lente

Moment

Eergister heb ik een wolk gezien.
Nu is dat niet zo gek, maar wel als de wolk zich binnen in een ruimte bevindt. En dat was dus het geval. Het was een project van beeldend kunstenaar Berndnaut Smilde.

Ik had een foto van zijn wolk in een ruimte gezien en ik vond het prachtig.
Een onmogelijkheid mogelijk gemaakt.
Een vervreemdend beeld, dat maakt dat ik wil blijven kijken.

Een foto is een momentopname. Maar bij het bekijken van een foto duurt dat moment voor eeuwig.
Door telkens een foto te bekijken kun je dat moment op ieder moment waarnemen.
Zo had het beeld van die wolk zich ook in mij genesteld; alsof de wolk er constant was.
Ook op het moment dat ik zeg maar, op mijn fietsje onderweg was naar de wolk.

Eergister was ik aanwezig bij de creatie van dat speciale moment; de wolk in de ruimte.
Het ging heel snel. Het was er en even later was het er niet. Dat verbaasde me.
De kunstenaar liet mij ervaren hoe vluchtig een moment is.

Ik heb het moment voor eeuwig vastgelegd.

Leve het leven

Buiten is het 6 graden onder nul, maar het voelt als 15 onder nul. Zeggen ze.

Bijzondere berichtjes vind ik dit.
Hoe kun je dat wat je meet nu vergelijken met dat wat je voelt?
Hoe weet men nu hoe -6 voelt en hoe -15 voelt? Hoe hebben ze dat ooit bedacht? En wie heeft dat bedacht?

Hebben ze iemand in een koelcel gezet en gevraagd hoe de temperaturen van 0 tot -20 voelen en vervolgens hetzelfde gedaan met een turbine aan? En hoe omschrijf je dat gevoel? Het prikt in mijn neus...en nu voel ik mijn neus niet meer...???

Misschien voelt -1 voor mij, voor een ander als -10…..

Het is hetzelfde met leeftijden.
Gisteren las ik in een tijdschrift; ’50 is het nieuwe 40’.

?????

De kalender geeft aan dat je het al 40 jaren doet, maar hoe voelt dat?

Hoe voelt 40? Hoe voelt 50? Hoe voelt 25?

Wie het weet mag het zeggen.

Ik kan alleen maar zeggen dat naarmate ik ouder wordt, ik het leven steeds leuker vind worden.

Lang leve het leven!

Ik ‘doe’ het al bijna 50 jaar.

Zin

Soms ploept er zomaar een zin op in mijn hoofd. Geen idee waar-ie vandaan komt.
Soms wil-ie eruit. Uit m'n hoofd dus.
Komt-ie: 

'Hij was zo bang voor de dood, dat hij niet durfde te leven'.

Ik weet niet wat ik er mee moet.
Nu in ieder geval niet.
Misschien ooit.
Of nooit.

Blij

Lieve meneer Gianni,

Wilt u alstublieft nooit en te nimmer uw pastamolentje smeren?
Ik ben er een beetje verliefd op.
Alvast bedankt.

Met vriendelijke groeten,
Kootje

Het laatste restje kerst 2011.

Het is al 2012.

Time flies.

When you're having fun.

Have lots of fun.