Ja

Na zo'n aanzoek kun je toch geen 'nee' meer zeggen...??

Oma

Mijn oma was een wijze vrouw. Heel praktisch ook. En zuinig. Door haar zuinigheid werd ze praktisch. En creatief. Nou ja, misschien verwar ik praktisch met creatief.

Zo gebruikte ze haar lucifers tot op de laatste milimeter. Als ze een nieuw exemplaar had ontvlamt dan gooide ze die na het uitblazen niet weg. Ze klemde het restant tussen een knijper en liet 'm zo weer ontbranden aan het vlammetje van het petroleumstelletje waar altijd wel een pannetje vlees op stond te pruttelen.
Als je bij oma op visite ging, dan hoefde je maar aan het touwtje uit de brievenbus te trekken om binnen te komen.
Bij oma legde ik altijd een kaartje; patience. Met van die kleine ienemienie kaartjes.En bij het weggaan kreeg je een toffie.
Dol was ze op rozen. Ze wees er altijd vol trots op, als ze weer uit volle borst stonden te bloeien in haar tuintje. En ze fietste tot bijna op de laatste dag. Zij deed de naam opoefiets eer aan. En ze was heel lief. Er is nog zoveel meer te vertellen over mijn oma. Maar dat komt nog wel eens.

Mijn oma was dus ook nog eens heel wijs en wist hoe je wratten te lijf moest gaan.
Hier had ze verschillende remedies voor; erover heen piesen met je ochtendurine, er overheen wrijven met de binnenkant van een boon of...net zoveel knoopjes leggen in een touwtje als je wratten hebt en die begraven op een plek waar je dagelijks overheen liep.

Op vakantie vorig jaar werd ik weer dagelijks geconfronteerd met twee ontsierende wratjes op mijn linkervoet en de tips van mijn oma schoten mij opeens weer te binnen. Nu ben ik niet vies van een experimentje en vooral niet als ze geen kwaad kunnen.
Voor de eerste twee remedies was ik a) niet lenig genoeg en b) had ik die niet bij de hand.
Een touwtje had ik wel. Dus legde ik in een touwtje drie knoopjes (ééntje voor de zekerheid) en begroef dit voor de tent. Ik vertelde er niemand over om zo de uitwerking ervan kracht bij te zetten.

Ik was het experiment eerlijk gezegd al weer vergeten tot ik mijn voeten een half jaar later weer eens wat aandachtiger bekeek. En...geloof het of niet, mijn wratjes zijn weg!
Echt weg, terwijl ze er jaren zaten.
En dat dankzij mijn oma.

Mijn oma was heel wijs.

Steun

Op een oerhollands verjaardagsfeestje kwam wat later op de avond, het gesprek op steunkousen. Geen idee hoe dat onderwerp ter sprake kwam maar het was zo.
O ja, ik weet het weer hoe het kwam; we hadden het over ouder worden, toen over de hulpmiddelen als leesbril en kunstgebit en zo belandden we bij de steunkousen.

Steunkousen zijn een noodzakelijk kwaad. Die draag je niet voor de lol, áls je al zover komt om ze te dragen. Die dingen zijn namelijk verdomd moeilijk aan te krijgen. Daar moet specialistische hulp als de thuiszorg aan te pas komen. Om over het uittrekken maar te zwijgen. Ook al een kunst op zich.
Vooral als je wat ouder bent, minder goed kunt bukken en je spierkracht, naast het verstrijken van de tijd, afneemt.

Eén dame in het gezelschap kwam er eerlijk voor uit dat ze ze ooit eens heeft moeten dragen.
Zij sprak dus uit ervaring.
Ze zei dat toentertijd bij haar, als oudere jongere, het zweet ook aan alle kanten uitbrak als zij de kousen uit moest doen.
Ze vertelde dat haar man, die de worsteling aanzag, eens had gezegd; 'kan je dat niet ergens anders doen?'

Het is jammer dat Peter van Straaten gestopt is met tekenen, want dit was er eentje!
Hilarisch!

Raak

'.....tijdens je leven ging je al zo vaak dood; elke keer als iets in je persoonlijkheid zich wijzigde, ook al zag je dat pas achteraf, nam je afscheid van iemand die je was geweest en aan wie je herinneringen had maar die je nooit meer zou worden. En was daarom angst voor  de dood niet onzinnig. Nou ja, er kwam een lichamelijke kant bij, maar verder was het toch niet meer dan de zoveelste keer afscheid nemen van iemand die je niet langer kon zijn.'

Uit 'Grip' van Stephan Enter.
pag 64

Mooi.