maandag 24 januari 2011

Wesp

Vannacht heb ik zo levendig gedroomd.
Ik droomde dat ik door een wesp gestoken was, in mijn linkeronderbeen. En ik trok en trok, maar kreeg de angel er niet uit. Het was pijnlijk maar draaglijk en mijn onderbeen vertoonde een lichte zwelling.
De wesp sloeg ik eraf, maar de angel bleef zitten. Zelfs iemand anders die te hulp schoot kreeg 'm er niet uit.
Totdat ik even rustig de angel terug in het been duwde, hem een kwartslag draaide en hem er zo voorzichtig uit kon halen.
Waar een mens 's nachts al niet mee bezig is.


dinsdag 18 januari 2011

Scoren

Ze loopt de winkel binnen.
Ze zoekt een kleine, handige, compacte camera. Maar welke? Er is een overvloed aan merken, soorten en mogelijkheden. Ze heeft geen idee welke ze zal kiezen.
Er komt een verkoper op haar af. Een jongen van, pakweg, een jaartje of 19. Of hij haar kan helpen, misschien. 'Nee, ik kijk alleen maar even rond', zegt ze. Deze medewerker is veels te jong, denkt ze. Het is een puber die nog niet de vaardigheid bezit om zich in iemand anders te verplaatsen. In haar dus. Die gaat haar vast en zeker alleen maar een uit het hoofd geleerd verhaal vertellen.
Glazig kijkt ze de verlichtte vitrines in, waar ontelbaar veel camera's in soorten en maten staan uitgestald. Sommige zijn voorzien van een kaartje waarop alle geweldige mogelijkheden, schreeuwend worden aangeprezen. Het begint haar ietwat te duizelen; al die pixels, optische zoommogelijkheden, intelligente programmakeuzes beginnen op elkaar te lijken.
Nu komt er een andere medewerker op haar af en stelt haar dezelfde vraag als zijn jongere collega.
Nou, vooruit dan maar, denkt ze. Ze hoopt dat ze door zijn informatie de bomen in het bos kan zien.
Terwijl hij zijn verhaal begint, schat ze de verkoper in; hij heeft een gekke mond en kort, dun stekelig haar waar net iets teveel gel in zit.
Het haalt telkens diep adem en blaast daarmee zijn borstkas op. Ook heeft hij de irritante mannelijke eigenschap om telkens zijn broek op te halen; hij legt de rug van beide handen tegen zijn rug aan en laat zijn handen onder de broekband glijden. Op die manier stopt hij met dezelfde handeling ook zijn overhemd ietsje in en trekt vervolgens met gekromde vingers zijn broek op.
Dat is het. Hiermee heeft hij zichzelf in een hokje gestopt. Ze weet dan dat ze hem niet mag.
'Een haantje' denkt ze en knijpt sceptisch haar ogen ietsje toe. Uit fatsoen blijft ze naar hem luisteren zij terwijl hij haar informeert.
Ondertussen graait ze in haar kennis van fotografie naar die slimme vraag waardoor hij zal weten dat zij niet zomaar zwichten zal voor zijn verkooppraatje. Zij is niet van plan het varkentje te zijn dat hij vandaag even gaat wassen. Ze is namelijk een katje, dat met handschoenen aangepakt moet worden. Hij zal haar niet krijgen.
Ze kucht even en vraagt vervolgens, op nonchalante wijze of het apparaatje ook een histogrammetje kan tonen. Zo. Nu hij weer.
Hij zoekt en zoekt, maar kan de mogelijkheid niet vinden en moet zelfs even een collega raadplegen. Hij is zo terug. Ze voelt een kleine overwinning en kijkt even de winkel rond.
Terug gekomen verteld hij verder over wat hij wel weet.
Nadat er een half uur verstreken is besluit ze dat ze er nog even over  na wil denken. Ze bedankt de verkoper vriendelijk en verlaat triomfantelijk de winkel.
Geen camera maar wel gescoord.

vrijdag 14 januari 2011

Saai

Het onzegbare zeggen is een tegenstrijdigheid.
Woorden geven aan dat wat nog geen woorden heeft is een mogelijkheid.
Misschien is het mogelijk om mijn gevoel van dit moment in woorden te vangen.
Het is grauw en grijs, miezer-weer. Mijn gevoel heeft de gedaante van het weer aangenomen. Dit heeft zo goed als zeker ook mijn kledingkeuze beinvloedt; grijs, donkergroen en donkerblauw.
Ik zit op de bank en mijn hoofd zit vol gedachten en voelt moe. Het wil liggen. Mijn ogen willen zich sluiten. Achter mijn voorhoofd klopt pijnlijk een ader.
Ik ben vervuld van een saaiheid die zich niet laat verjagen. De hele wereld is er van vergeven. Het bevindt zich van binnen en van buiten.
Ik waad mij er doorheen, teneinde het einde van de dag te halen. Was het maar avond. Was het maar donker. Avonden zijn altijd donker of het nu bewolkt is of niet.
Is het dan de bewolking die mij somber stemt? En is dat het; somber? Nee, niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. Saai is het woord dat past.
Saai is kleurloos. Saai is zonder glans. Saai is eender. Saai is dood. Saai is verstikkend.
Eenzaam en vreugdeloos. Saaiheid is stilstaan.
Ik voel mij als een nat blad aan de boom dat op het punt staat om te vallen. Nat van de regen, steeds zwaarder en zwaarder wordend. Tot het loslaat. Los moet laten en zich over zal moeten geven aan de val.
Wil ik mij niet overgeven? Ben ik bang om te vallen?
Uit angst klamp ik mij vast aan de structuur van de dag. Ik maak mij op om te gaan werken. Ik waad mij door de saaiheid tussen nu en dan.

woensdag 12 januari 2011

donderdag 6 januari 2011

Ik vraag....



Even onthouden. Voor op mijn verjaardags-verlanglijstje.
Omdat ik dol ben op Moleskine.
Omdat ik dol ben op opschrijven.
Omdat ik dol ben op lezen.

zaterdag 1 januari 2011

Bestelling

Voor 2011 bestel ik het volgende:

- Ik geef minimaal 3 trainingen die ik nu aan het voorbereiden ben,
- Ik kijk elke dag even terug op de dag en schrijf wat ik die dag geleerd heb of meegemaakt of gelezen op in een dagboek (met elastiekje)
- Ik koop een mooi nieuw fototoestel en maak weer tijd voor de fotografie
- Ik ben daar waar ik ben (en laat de gedachten over daar waar ik niet ben los...)
- Ik spreek uit wat mij dwars zit
- Ik volg mijn hart
- Ik omarm wat op mijn pad komt

Ik heb er nu al zin in.

Mooie datum

   1  -  1  -  11