…..het groene boekje voor meisjes…..

 

Wie kent het niet? Ik kan beter vragen; wie kent het?
Een voorlichtingsboekje uit 1974. Tweede, herziene druk.  (Wat zou er herzien zijn?)
Ik kwam het laatst weer tegen.
Zo’n 40 jaar geleden heb ik het gekregen van mijn moeder.  Ik was toen twaalf jaar.

Er moet een tijd gekomen zijn dat mijn moeder vond dat ze mij voor moest gaan lichten. Maar hoe?

Ik zie haar zo voor me; het handen in het haar of zenuwachtig pulkend aan ellenboog of hand want altijd gekweld door droge plekjes.
Dit waren wel typerende poses van mijn moeder op moeilijke momenten.  Ik glimlach als ik er aan denk.

Ik herinner mij hoe ze mij voorbereidde op het onontkoombare; de menstruatie.
Zij gezeten op de bank, in de ene hoek van de kamer en ik in de andere hoek. Ik klaagde al een paar dagen over buikpijn en dit was het moment.
Dat mijn buikpijn kwam omdat de schooltandarts voor de schooldeur stond deerde niet.

Ik denk dat mijn moeder voor zich uit keek. Mijn blik ontsnapte namelijk steeds naar buiten, terwijl mijn oren op steeltjes stonden.  
Tegelijkertijd wilde ik het ook heel erg niet horen.  Niet uit háár mond.  De ongeschreven regel in ons gezin was namelijk dat je intieme dingen niet hardop zei en al helemaal niet ging delen.
 
Ik voelde haar ongemak. Ik wilde dat ze klaar was met haar verhaal, zodat haar ongemak verdween en daarmee ook het mijne.
En toch.... ze deed het wel.

Goddank gaf ze me voor de seksuele voorlichting dit groene boekje.

Cassiere

Ze zit achter de kassa.
Met vlugge vingers schuift ze de producten voor het oog van de scanner.
Bliep.

Ze heeft kort haar en is grijzend aan de slapen. Het is een mannelijk kapsel; geschoren in de nek en geschoren achter de oren en bovenop ietsje langer.
Ik stel me voor hoe ze na het douchen alleen haar vingers nog door haar handdoek droge haar hoeft te halen.Lekker praktisch.

Met strakke lippen vraagt ze aan de klant voor mij of hij nog een bon van het statiegeld heeft.
Als hij nee zegt slaat ze resoluut de kassa aan en noemt luid en duidelijk het te betalen bedrag.
Zonder lach staart ze recht voor zich uit, terwijl hij zijn portemonnee pakt.

Aan haar handen prijkt alleen aan de pinken een lange gevijlde nagel.
De overige nagels zijn kort gehouden. Lekker praktisch.
Behalve dus die van de pinken.

Het is het enige vrouwelijke  aan haar.
Het enige vrouwelijke dat ze zichzelf toestaat.
Een mens moet wel praktisch blijven.

Paolo Nutini Growing Up Beside You

Elke keer weer  raakt Paolo Nutini mij diep van binnen met dit nummer.....

Zaterdagmorgen.

Ik ben vroeg wakker. Als altijd.

Ik sluip naar boven om niemand wakker te maken, maar natuurlijk is mijn vader al op. Als altijd.

In zijn ‘interlockje’ zit hij aan tafel en scheert zich. Het is zaterdag en de nodige dingen moeten gedaan. Er moet een ritueel worden afgewerkt.

Eerst een kop thee en een snee brood. De boodschappenbrief moet worden gemaakt en dat bezorgt mijn moeder de gebruikelijke hoofdbrekens (‘wát moeten we eten?’). Dan gaan papa en ik op pad.

Mijn vader fietst en ik zit voor op de stang. Een veiligere plek kan ik mijn niet herinneren. Tussen de armen en grote handen van mijn vader kan mij niets gebeuren.

Eerst fietsen we naar het station om in de kiosk het NRC handelsblad te halen. Zo kan er zondags gepuzzeld worden. Mijn moeder de crypto en mijn vader de kruiswoord.

Daarna fietsen we naar slagerij Pauw op het Grote Noord waar mijn vader steevast doorloopt naar het achterste deel van de winkel waar slager Ted het vlees hakt en uitbeent. Even een praatje maken. Vaste prik. En na betaling krijg ik een plakje worst. De lekkerste metworst van Hoorn. Volgens mijn vader.
Het ritueel ronden we af bij bakker Otten op de Koepoortsweg. Daar halen we brood en witte kadetjes voor de zaterdagavond broodmaaltijd en voor de zondag een krentenbroodje. Er gaat niets boven een witte kadet met metworst. Volgens mijn vader.

Mijn vader; zo trouw als een hond met zijn vaste adressen: zo koop je je bril bij Osinga en schoenen bij de Vries.

Alleen bakker Otten en Osinga bestaan nog….

Dat gaat de goede kant op

Ze staan op straat. Een paar jongetjes van een jaar of tien. Korte broek, slippers.
De zon schijnt en ze zijn buiten aan het spelen. Van een afstandje kan ik niet horen wat ze zeggen, maar aan de intonatie hoor ik dat ze wat aan het kibbelen zijn.

Terwijl ik ze passeer hoor  ik de één tegen de ander zeggen;
'...en trouwens, wat is er mis met homo's?'.....

Ik loop door en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.....

Het is bijna 2013. Nog een paar uur. Die ga ik vullen met bollen, knallen en bubbels en lief.

Het jaar 2012 was een jaar met genoeg hoogte en dieptepunten.
Een jaar dat mijn neus heeft gedrukt op dat wat belangrijk is in het leven.
Een jaar waarin de kilos gingen en weer kwamen.
Een jaar smart jaar.
Een jaar waarin ik mijn baan top vond en nog steeds vind....
...waarin ik mijzelf heb leren wennen aan een nieuwe rol.

En dat komt mij voor het volgende jaar goed van pas.
Dat wordt een jaar dat weer genoeg steken op de pen heeft.
Ik ken het patroon niet en weet niet wat er gebreid gaat worden.
De tijd zal het leren.
Ik ben benieuwd!

Rust

Ik ben net hersteld van een flinke griep.
Dat is helemaal niets voor mij; ziek zijn. Ik moet mij dan overgeven aan de tijd.
Het virus en de tijd, moet ik zeggen.
De combinatie van 'moeten' en 'overgeven aan' is nou eenmaal niet mijn favouriet.

Ze (het virus en de tijd) dwongen mij om gelaten af te wachten waarheen zij mij zouden voeren.
Door woelige warme nachten, over uitgebluste uren met hier en daar een opleving.
Maar, met de wetenschap dat het eindig zou zijn, is het me gelukt.
Ik heb het over me heen laten komen en uit laten woeden.
Achteraf gezien was het ook wel weer lekker.

En ik vond het ook lekker (rustig) om de look van mijn blog weer te herstellen.
Lekker rustig.